Kris en Lisanne waren op het Pad van de Pianist - Deel 7: Handvaten, oftewel wat zegt je gevoel?

Op 2 april 2014 belandt de wereld rondom Kris Kremers en Lisanne Froon in chaos. Hun verdwijning maakt emoties los. Paniek. Angst. Onzekerheid. Handen grijpen naar telefoons. Er wordt gebeld. Heel veel gebeld. Door wie precies, waar en wanneer, het blijft - zoals zoveel in dit verhaal - onduidelijk. Het is een verhaal dat begon duizenden kilmeters ver weg van Panama. In het kille Nederland. In Amersfoort. Waar Kris en Lisanne waren geboren en opgegroeid, en waarvandaan zij vertrokken in maart 2014, om te beginnen aan hun avontuur. Zelfs op de foto's die werden genomen op Schiphol is de dreiging voelbaar. Alsof iedereen had moeten weten dat er iets stond te geburen. Alsof alles nog afgewend kon worden. Alsof Kris en Lisanne nog konden ontsnappen aan hun dood...

Toen Kris en Lisanne vetrokken, het vliegtuig zich losmaakte van de startbaan, was er al over hun lot beslist. Er was al besloten dat zij zouden sterven. En er was al bedacht hoe. En er was bedacht hoe de twee vrouwen zouden verdwijnen in de wildernis. You can get away with murder if you got a plan. En een plan hadden de mensen die Kris en Lisanne zouden ontvoeren. Een plan waarvan waarschijnlijk niet erg veel mensen later zouden kunnen geloven dat het bestond. Een plan waar ook Kris en Lisanne niets van af wisten...

Diep in de jungle, het enorme woud dat verscholen ligt achter de top van de wereld, gebeurt van alles dat het daglicht niet kan verdragen. In dat immense gebied - vier dagen lopen van de Top naar Bocas del Toro - hebben bepaalde mensen het voor het zeggen. Het zijn de mensen waarover niet veel wordt gezegd. Het zijn de mensen die velen niet kennen, maar hun bestaan en hun daden in deze wereld zijn niet onbekend. Het zijn de mensen die heer en meester zijn over de Route. Het is de weg die door velen wordt afgelegd om hun bijdrage te kunnen leveren aan het levend houden van die Route. De Route van het Witte Goud. En het Witte Goud is cocaïne.

In diezelfde jungle gebeurt meer. Veel meer, dan alleen maar het vervoeren van het Witte Goud. Er verdwijnen mensen. Veel mensen. Tientallen, sommigen zeggen zelfs honderden. Er zijn daar mensen die andere mensen laten verdwijnen. Een gruwelijke dood is wat hen te wachten stond. De meeste lichamen werden nooit teruggevonden. Ze waren er ook niet meer. Ze waren opgelost. En de botten die overbleven werden uitgestrooid over het woud. Verdwenen en nooit meer teruggevonden. De moordenaars hebben een connectie met de kartels, met de mensen die de scepter zwaaien over hun rijk. De moordenaars werken voor die kartels, of horen er echt bij. Maar de moordenaars kunnen ook de vrienden zijn. De vrienden van de mensen die werken voor de kartels. Niemand weet het. En wie het wel weet zal het nooit durven uitspreken.

Er is een vrouw. Haar naam is de Keizerin. Zij komt - net als Kris en Lisanne - ook uit Nederland. Jaren geleden vertrok zij naar de overkant van de Atlantische Oceaan om haar rijk op te bouwen, en tot bloei te laten komen. Hostels. Toeristen. Een taalschool. Meerdere taalscholen, hostels, en nog veel meer toeristen. Kookles. Stranden met vreemde dieren. De warme lichtblauwe zee. Pittoreske villa's, veelkleurige gevels, mooie houten luiken. Mooie vrouwen waar mannen wanhopig mee proberen te praten. Panama. Costa Rica. De ivoren torens van Panama Stad. Het gepolijste hout van het bed waarin ze slaapt. De Keizerin. Haar ogen zijn het blauw van de zee, maar vertellen meer. Haar ogen vertellen wat veel mensen niet willen weten...

Als Kris en Lisanne met de Keizerin in contact komen zijn ze nog in Nederland, en nog niet van plan te reizen naar Zuid-Amerika. Kris en Lisanne studeren, en kennen de Keizerin dankzij een vriendin. Haar naam is Eileen. Eileen Witek. Eileen komt uit Duistland, maar studeert ook in Nederland. Zowel Eileen als Kris en Lisanne zouden worden meegezogen, meegetrokken, een rol krijgen in het spel van de Keizerin. Eileen is gehoorzaam. Een mooie pion. Kris en Lisanne aanlokkelijke slachtoffers. Het spel kan beginnen!

Kris en Lisanne zijn elkaars beste vriendinnen, en hebben een connectie. Ze zijn mooi, opvallend en charismatisch. Ze ogen onschuldig, maar er is een dark side. De vrouwen zijn fascinerend. Net als hun verhaal. De vrouwen zijn jong, en willen veel. Zoals een avontuur; een reis naar Zuid-Amerika. Kris is er al geweest. En zij zal Lisanne meeslepen in het avontuur. Ze wil graag naar Zuid-Amerika, en Lisanne zal altijd doen wat zij wil. Ze heeft power. Wie spreekt haar tegen? Niet velen. En niet Lisanne, die veel voor haar zou doen. Erg veel. Te veel. Er is meer dan alleen vriendschappelijke liefde. Hoe veel meer? En hoe? Niemand zal het ooit nog weten. Hun geheimen - de geheimen van hun verhaal - zijn eindeloos. Kris en Lisanne werken allebei in het restaurant In Den Kleinen Hap, in Amersfoort. En zo verzamelden zij het geld voor de oversteek naar de Nieuwe Wereld. De Nieuwe Wereld wacht...

Eerst - zo vertelt de vader van Lisanne - zouden de twee vrouwen vertrekken naar Costa Rica. 'Toevallig' waar het hoofdkwartier is gevestigd van Spanish At Locations, het rijk van de Keizerin. Maar de plannen waren ineens gewijzigd. Panama wordt het land waar het avontuur zal plaatsvinden. In Panama zouden Kris en Lisanne partyen in Bocas del Toro, en de Spaande taal leren, om daarna door te reizen naar het pittoreske Boquete, waar zij vrijwilligerswerk zouden doen; werken met Panamese kinderen. Werken met Panamese kinderen zonder... Spaans te spreken? De twee weken in Bocas, tussen het partyen en het zwemen door, zouden niet genoeg zijn. Vrijwilligerswerk voor maar vier weken? En waarom eerst partyen en daarna werken? En waarom de reis via... Costa Rica? En waarom ging het vrijwilligerswerk niet door? Voor elk vraagteken is er een antwoord.

De Keizerin - die haar rijk wilde zien groeien en ook zag groeien - raakte betrokken bij een duistere wereld. De wereld van de kartels. De Route van het Witte Goud. De Keizerin heeft veel. Maar ze wil meer. En meer. En meer. Ze ontmoet mensen waar niet mee te spotten valt. Ze is bereid ver te gaan. Heel ver. Als een aantal belangrijke mannen met haar praten over hun plannen wil zij meewerken. Ze krijgt geld. Als zij helpt bj een ontvoering. Een ontvoering van een of meerdere toeristen. Vrouwelijke toeristen. Een zorgvuldige ontvoering. Het zal niet gemakkelijk zijn; toeristen komen in groepen en blijven meestal op plaatsen waar veel mensen zijn. Te veel mensen. De Keizerin kent - elektronisch of in het echt? - twee jonge vrouwen die waarschijnlijk naar Costa Rica of Panama willen komen. Kris Kremers en Lisanne Froon.

Lisanne heeft weinig zin in de reis. Uit haar dagboek, en uit haar uitspraken, blijkt dat ze liever in Nederland was gebleven. Ze was nooit verder weg geweest dan Duitsland, en wilde eigenlijk helemaal niet naar een land ver weg. Maar ze deed het. Voor Kris. Haar soulmate. Ze voelde zich niet o.k. in Zuid-Amerika, en werd ook nog ziek. Zou ze hebben aangevoeld dat het beter was geweest om niet te gaan? Was ze nietsvermoedend en was Kris dat ook? Of wisten ze eigenlijk meer dan andere mensen over hen weten. Wisten ze van de Route van het Witte Goud, en hadden zij misschien - stiekem - ook een rol gekregen in dat verhaal? 'Toevallig' zijn alle plaatsen op de wereld in het verhaal over Kris en Lisanne allemaal plaatsen die belangrijke tussenstations zijn op de Route: Nederland, Texas, Costa Rica. En natuurlijk Panama. Belangrijke plaatsen voor de kartels. Alleen was hun route precies de andere kant op.

Kris en Lisanne worden meegezogen. Gelokt. Eileen speelt - waarschijnlijk nietsvermoedend - haar rol in het verhaal. In januari 2014 vertrekt zij naar Panama, voor een stage van zes maanden. Bij Spanish At Locations. Het rijk van de Keizerin. In maart volgen Kris en Lisanne in haar voetspoor. Als Kris en Lisanne aankomen in Bocas del Toro is Eileen daar assistent-manager van de hostel slash taalschool. Kris en Lisanne doen mee met de kookles en beginnen aan de lessen Spaans. Het plan om de twee vrouwen daar te ontvoeren heeft weinig kans van slagen. Teveel jonge opgewonden toeristen. Teveel ogen die teveel kunnen zien. Boquete is de plaats waar het allemaal moet gebeuren. Of liever gezegd een Pad dat erg dichtbij ligt: het Pad van de Pianist.

De groep seriemoordenaars - het zij-project van een aantal mensen de werken voor de kartels - zal dit keer hulp krijgen van de kartels zelf. After all, het zijn mensen die hoge functies bekleden binnen de kartels die op het idee kwamen om een of meerdere toeristes te ontvoeren. De eerdere slachtoffers waren een makkelijke prooi. Menen die arm zijn en wonen in de omgeving van het immense woud tussen Boquete en Bocas. Mensen veelal uit de inheemse gemeenschap. Mensen waar de overheid niet naar omkijkt, sterker nog, niet zelden zijn zij het slachtoffer van geweld, onderdrukking en moord, juist door mensen van de overheid. Door de kartels worden zij gedwongen mee te werken aan de Route. Zij kunnen geen kant op, en zitten opgesloten in wat heet jungle hell. Hun nachtmerrie duurt al jaren, en zelfs eeuwen.

Eileen was al vooruit gestuurd, om toevallig de manager van de hostel slash taalschool in Boquete te zijn als Kris en Lisanne aankomen in Boquete. Eileen is onschuldig. Maar ze wist dat er van alles niet klopte, aan de Keizerin en haar rijk, en aan de rol die zij zelf nu vervulde. Maar ze doet wat haar opgedragen wordt. Voelde zij al aan dat er iets stond te gebeuren? Was ze al bang? Doodsbang was ze in ieder geval op de dag van 2 april, toen Kris en Lisanne verdwenen waren. Feliciano Gonzalez had haar verteld over twee vrouwen die zouden zijn ontvoerd. Jonge toeristes. Kris en Lisanne? Het waren - zo ontdekten zij - inderdaad Kris en Lisanne...

Het vrijwilligerswerk werd gecanceled door de Keizerin. Het was immers vanuit Spanish At Locations dat het vrijwilligerswerk werd georganiseerd. Het was ook vanuit Spanish At Locations dat werd besloten dat Kris en Lisanne niet mochten beginnen, op 31 maart. Alleen, zo kregen de mensen van Aura te horen, Kris en Lisanne mochten niet weten waarom. Kris en Lisanne moesten maar over een week weer terugkomen. Maar zij zouden nooit meer terugkomen. 24 uur later waren zij verdwenen.

Op de dag van 1 april 2014 zijn er veel ogen die gericht zijn op Kris en Lisanne. Het vrijwilligerswerk ging toevallig niet door, en de dames worden aangespoord om nu vooral veel van de omgeving te gaan zien en bekijken. Er is een plek die de twee vrouwen absoluut moeten gaan bezoeken: het Pad van de Pianist! Het is mooi. Een unieke evraring. Wandelen door het nevelwoud. Uitkijken over het golvende groen vanaf de top van de wereld. Adembenemend. Lisanne is moe. En ziek. Maar Kris zal haar meeslepen in haar verhaal. Kris en Lisanne worden vlakbij de taalschool slash hostel opgepikt door een taxi. Iemand van de taalschool - wie? - was zo vriendelijk de taxi te bellen. Of de taxi verscheen toevallig, na te zijn opgebeld door... iemand van de taalschool. De Keizerin heeft haar werrk gedaan. Vanaf half 2 - als Kris en Lisanne worden opgepikt - nemen de mensen van de kartels het over.

Ook de taxichauffeur raakte betrokken bij de duistere wereld van de kartels. De Route van het Witte Goud. Een jaar later zou hij sterven. Verdronken in ondiep water. Het is de hoge prijs die velen hebben betaald voor hun betrokkenheid bij de Route. Twee passagiers vergezellen hem als hij op weg gaat om de twee vrouwen naar het Pad van de Pianist te brengen. Twee medewerkers van de kartels. Het plan komt tot leven. Kris en Lisanne belanden steeds dieper in de val. Ze stappen in, en worden tien minuten later afgezet bij de ingang van het Pad.

De rode pick-up truck die Kris en Lisanne een lift gaf had eerst aan een groep mannen van de kartels een lift gegeven. Zij werden afgezet aan het begin van het Pad, en gingen te voet verder. Wie er in de auto zaten, en waarom Kris en Lisanne instapten... is een raadsel. Iemand die zij al kenden? Iemand of meerdere iemanden die de twee vrouwen zouden vergezellen naar de Top. Het is wanneer de twee vrouwen beginnen te zien dat er iets niet klopt. Dat alles niet o.k. is. Hoe Kris kijkt, terwijl ze staat op een van de stenen in het water, zegt genoeg. Op de Top eindigt het verhaal van Kris en Lisanne, en begint hun mysterie. Vanaf de Top wilden zij vluchten, maar het was al te laat. Veel te laat.

Kris en Lisanne worden opgesloten in een huisje d at hoort bij een boerderij, niet ver van het Pad van de Pianist. Het is een koffieplantage. De vrouwen worden zes dagen lang verkracht. Door mannen die werken voor de kartels. En hun vrienden. Het zijn niet alleen de leden van de moordenaarsgroep. De vrouwen worden ook niet meteen vermoord. Dat zal gebeuren tijdens een bijeenkomst. Een feest, in e stijl van Marquis de Sade. Daar zullen prominente mensen van de kartels bij zijn. De mensen die de Keizerin betaalden voor haar hulp, en de moordenaarsgroep hielpen bij de ontvoering. Op het feest zullen Kris en Lisanne worden verkracht, gemarteld en vermoord. Een morbide fantasie, tot leven gewekt. En dat moment komt dichterbij tot...

Iemand krijgt wroeging. En berouw. Iemand die dit nooit heeft gewild. Misschien heeft ook hij nooit betrokken willen raken bij het in leven houden van de Route. En al helemaal niet bij de gruwelijke moorden. Een persoon die Kris en Lisanne had kunnen redden. Als hij de deur opent van het huisje, en de vrouwen laat gaan, weet hij dat ook zijn leven in gevaar is. Wie hij is of wat er van hem is geworden zal niemand nog weten. Kris en Lisanne rennen door he bos, maar zij vluchten de verkeerde kant op. Into jungle hell. Hun ondergang tegemoet. Ze zijn moe, uitgeput, wanneer ze vallen in het ravijn. Ze hoopten op redding. Die nooit kwam. Wanneer ze worden gevonden moet Lisanne als eerte boeten voor haar ontsnapping. Ze wordt vermoord. Het is de nacht van 7 op 8 april 2014. De nacht van de nachtfoto's. Kris wordt verkracht, en daarna meegesleurd, terug naar het huisje. Terug naar de koffieplantage.

Het is de nacht van 14 op 15 april, als de mannen samenkomen voor een feest van de vernietiging. Kris wordt op een gruwelijke manier vermoord. Haar levenloze lichaam wordt tussen de koffiestruiken gelegd. Het is niet veel later dat haar lichaam wordt opgelost. In loog, of misschien in Lime. Het lichaam van Lisanne wordt opgegraven. En wat over is van Kris en Lisanne wordt uitgestrooid over het woud. De bomen, de planten, de dieren, als stille getuigen. Bijna niemand durft uit te spreken of te vertellen wat er met de holandesas is gebeurd. Maar de indianen vertellen elkaar verhalen. Over hoe de moordenaars de botten verstopten in het bos. En - zo zeggen zij - het geschreeuw is nog ieder jaar te horen. Ieder jaar opnieuw. Tijdens het begin van het regenseizoen. Spookachtig geschreeuw. Het gaat door merg en been.