Kris en Lisanne waren op het Pad van de Pianist - Deel 12: Het Mysterie van de Vier Vrouwen

 

Wat is het Mysterie van de Vier Vrouwen? Vier Vrouwen die weten wat niet iedereen weet. Vier Vrouwen die zwijgen. En nooit iets zullen vertellen. Vier vrouwen die Vier Sleutels hebben. De Vier Sleutels voor Vier Deuren. Deuren die de weg openen naar het Woud. Het Woud waar de nevel nooit ophoudt. Waar koel water druppelt van de planten. Van de bloemen. Van de donkere boomstammen. Vier Vrouwen. Wie de Vier Vrouwen begrijpt begrijpt alles...

De Eerste van de Vier Vrouwen is een Vrouw van wie alleen de voornaam genoemd mag worden. En haar voornaam is Eileen. Haar voornaam is vaak genoemd in deze zaak. Of toch niet. En dan is het de vraag waarom. Eileen komt uit Duitsland. Maar ze studeerde in Nederland. Toerisme. In Breda. Eileen zou er altijd zijn, als Kris en Lisanne er ook zijn. Kris Kremers en Lisanne Froon. De twee mysterieuze Nederlandse studentes die op een zo mogelijk nog mysterieuzere wijze... verdwenen. In het immense nevelwoud waar het Pad van de Pianist naartoe leidt. Sendero El Pianista. Mensen verdwijnen daar. En keren nooit meer terug...

Eileen vertrekt in januari 2014 naar Panama. En strijkt neer aan de kust.  In Bocas del Toro. Daar zal ze een half jaar blijven voor haar stage, bij Spanish by the Sea. Een taalschool slash hostel die hoort bij Spanish at Locations. Spanish at Locations heeft verschillende locations in zowel Panama als Costa Rica. Logeren. Kookles. Het leren van Spaans. Vrijwilligerswerk. Uitstapjes naar interessante plaatsen. Het kan allemaal en het gebeurt allemaal. Bij Spanish at Locations. Eileen gaat daar werken als assistent-manager. En het is ook daar waar Kris en Lisanne in maart 2014 aan zullen komen. Om twee weken lang te gaan partyen...

Eileen was dus in Nederland toen Kris en Lisanne ook nog in Nederland waren. En ze is in Bocas del Toro als Kris en Lisanne daar ook zijn. Tot zover niets vreemds. De drie vrouwen kenden elkaar waarschijnlijk al in Nederland, waren alle drie student en wilden op avontuur gaan in het spannende Latijns-Amerika. Ook is het misschien niet vreemd dat Kris en Lisanne reizen via Texas naar Costa Rica. Waar zij overnachten. Voordat zij met de bus verder zullen reizen naar Panama. Een reis die acht uur duurt. Net zo lang als het reizen met de bus van Panama Stad naar Bocas del Toro. Costa Rica. Waar het hoofdkwartier is gevestigd van Spanish at Locations. En waar Kris en Lisanne eigenlijk eerst naartoe wilden gaan. Maar Costa Rica werd Panama...

Als Kris en Lisanne na twee weken verder reizen naar Boquete - een pittoresk stadje hoog in de bergen, dat omringd wordt door ongelooflijk mooie natuur - zit Eileen ook in de bus. Eileen zal namelijk in Boquete bij Spanish by the River de assistent-manager woerden. Niet meer bij Spanish by the Sea. Maar vanaf hun aankomst in Boquete gebeuren er toch vreemde dingen. Want twee dagen later zullen Kris en Lisanne beginnen aan het vrijwilligerswerk dat ze zijn komen doen in Panama: werken in een kinderopvang gemaand Guarderia Aura. Vier weken...

Dat het maar voor vier weken is zal niet iedereen vreemd vinden. Ook niet dat het vrijwilligerswerk komt na het twee weken partyen in Bocas del Toro. Waar ze naartoe zijn gereisd via Costa Rica. Ook niet dat beide vrouwen geen Spaans kunnen, maar wel gaan werken met Spaanstalige kinderen. En ook vindt niet iedereen het vreemd dat het vrijwilligerswerk niet doorgaat. Want in de vroege ochtend van 31 maart 2014 worden Kris en Lisanne weggestuurd. De Vrouw die de leiding heeft bij de kinderopvang lijkt de vrijwilligsters niet te herkennen. En haar woorden waren kort, onduidelijk en krachtig: 'Volgende week!'...

Eileen is op de taalschool als Kris en Lisanne verhaal komen halen, zoals zij het zelf noemen in hun dagboeken. Maar Eileen wist alleen maar te vertellen dat er geen werk slash geen plek was in die week. Vreemd. Want Lisanne had meerdere mailtjes gestuurd naar de Vrouw die de manager is van de taalschool slash hostel in Boquete. Om te vragen of alles wel doorging. Of alles wel geregeld was. En het antwoord was altijd ja! Maar de manager was er op dat moment niet. En Eileen kon de beide vrouwen niet helpen.

Als Kris en Lisanne de volgende dag - het is dan 1 april 2014 - vertrekken vanaf Spanish by the River om te gaan beginnen aan hun hike op het Pad van de Pianist is Eileen een van de aanwezigen op de taalschool. Ze heeft met Kris en Lisanne gepraat over wat ze zouden gaan doen. En zij wist dat Kris en Lisanne El Pianista zouden gaan bezoeken. En ook wist zij van de taxi. Die Kris en Lisanne oppikte voor de deur van de taalschool. De taxi die besteld werd door iemand van Spanish by the River...

Het is 2 april 2014 als Eileen samen met tour guide Feliciano Gonzalez voor het huis staat van Myriam, de vrouw bij wie Kris en Lisanne logeren. Myriam is een goede vriendin van Feliciano en werkt - net als Feliciano - ook voor Spanish at Locations. Al jaren is zij met haar gezin het gastgezin geweest voor heel veel toeristen in het dorp. En zo dus ook voor Kris en Lisanne. Die de vorige avond niet zijn thuisgekomen. Feliciano praat met Myriam over de telefoon, want  de vrouw des huizes is op dat moment niet thuis. Myriam maakt zich grote zorgen. Zo ook Feliciano. De beide Nederlandse vrouwen zouden die ochtend namelijk samen met Eileen en Feliciano een aardbeienboerderij gaan bezoeken. Maar Kris en Lisanne kwamen niet opdagen...

Myriam zegt tegen Feliciano dat hij de sleutel moet pakken, die verstopt zit in de tuin. En naar binnen moet gaan. Niet veel later staan Eileen en Feliciano in de kamer waar de bedden van Kris en Lisanne onbeslapen zijn. Later die dag - het is dan al avond - doen Eileen en Feliciano aangifte bij de politie van de verdwijning van de twee studentes. Eileen vertelt daarbij niet wat ze weet: Dat de beide vrouwen de dag ervoor zijn vertrokken naar El Pianista. Het woud maar mensen in verdwijnen. Waar mensen niet van terugkeren. Het woud dat zwijgt over zo veel...

Eileen is die dag de hele dag samen met Feliciano, maar niemand weet wat zij besproken hebben. Diezelfde avond belt Eileen de ouders van Lisanne. Zij heeft blijkbaar hun telefoonnummer. Ze zegt dat ze op zoek is naar Lisanne. Dat Lisanne en Kris zijn verdwenen. Ook tegen de ouders vertelt ze niet wat ze weet. Een paar dagen later - als de zoektocht naar de beide holandesas in volle gang is - vertrekt ze uit Boquete. En ze keert nooit meer terug...

De Tweede Vrouw van de Vier Vrouwen is ook een Vrouw van wie alleen de voornaam genoemd mag worden. En haar voornaam is Marjolein. 'Marjolein' klinkt Nederlands. En dat klopt. Want Marjolein komt - net als Kris en Lisanne - ook uit Nederland. En ook zij was nog niet zo heel lang in Panama. Ze is een goede vriendin van de Vrouw die de eigenares en oprichtster is van Spanish at Locations. En ze is in Boquete de manager van de taalschool slash hostel als Kris, Lisanne én Eileen daar met de bus aankomen op 29 maart 2014...

En daar wordt het al meteen mysterieus. Want werden Kris en Lisanne op het busstation opgewacht door Marjolein? Of was het door - zo wordt ook gezegd - Myriam en haar zoon... Of allebei? Want er was ook nog Eileen. Hoe dan ook, het was Marjolein die het vrijwilligerswerk had geregeld voor Kris en Lisanne. Bij Guarderia Aura. Daar zouden zij gaan beginnen op 31 maart 2014. Maar zo ver kwam het dus nooit. De beide vrouwen werden weggestuurd. En zouden precies 24 uur later spoorloos verdwijnen.

En als de politie na de verdwijning ook gaat praten met Marjolein worden er dingen gezegd die vraagtekens oproepen. Veel vraagtekens. Want, zo zegt zij, de Vrouw die de manager is van de kinderopvang kon er niet altijd zijn. Ze moest vanwege omstandigheden naar David, de roemruchte hoofdstad van de provincie Chiriqui. Omstandigheden die onduidelijk waren en onduidelijk blijven. Het vrijwilligerswerk moest wel gecanceld worden. En ze had samen met Eileen geprobeerd Kris en Lisanne te bereiken. Via Myriam. Tevergeefs. Zodat Kris en Lisanne in die vroege ochtend van 31 maart 2014 werden weggestuurd. Door diezelfde Vrouw die er niet kon zijn.

Het is een vreemd verhaal, dat nog vreemder wordt op het moment dat Marjolein zegt dat Kris en Lisanne een briefje hadden achtergelaten op de taalschool. Een briefje voor Marjolein... Maar er was helemaal geen briefje. In de dagboeken van Kris en Lisanne wordt daar niet over gesproken. En Kris en Lisanne hebben volgens diezelfde dagboeken de hele dag gewacht op Marjolein. Zij wisten dus dat Marjolein terug zou komen. En Myriam wist helemaal niet dat het vrijwilligerswerk niet door zou gaan. En Kris en Lisanne dus ook niet. Ondanks dat Marjolein en Eileen de telefoonnummers hadden van beide vrouwen. En ondanks dat het huis van Myriam heel dichtbij is; een paar minuten lopen van de taalschool. Bovendien waren Kris en Lisanne op 30 maart in de taalschool geweest. Waarschijnlijk zelfs meerdere keren.

Het was dan ook niet het verhaal dat Kris en Lisanne te horen kregen toen Marjolein terugkwam op de taalschool. Er zou geen plek zijn bij Aura. Maar zij kon wel proberen een vrouw te bereiken die de manager was van Casa Esperanza, een andere kinderopvang. Met de vraag of Kris en Lisanne daar misschien konden beginnen de volgende dag, of later in die week. Ze kon de vrouw niet bereiken. Kris en Lisanne kregen te horen dat ze de volgende dag  - 1 april 2014 - meer zou weten. Ze vertelde aan Kris en Lisanne niet dat ze zou vertrekken op die dag. En dus ook niet waarnaartoe. Maar ze vertrok. Op precies dezelfde dag dat Kris en Lisanne verdwenen vertrok Marjolein uit Boquete. En niemand wist waarom of waarheen.

1 april 2014 is daardoor ook de dag waarop Eileen niet langer de assistent-manager is van de taalschool slash hostel in Boquete, maar de manager. Zij is vanaf die dag verantwoordelijk voor alles. En zij is het dus die de ouders van Lisanne belt. En zij is het dus ook die bestookt wordt met telefoontjes, en brandende vragen moet proberen te beantwoorden van zowel de politie als van mensen in het algemeen. Totdat ook zij na een paar dagen vertrekt. En ook van haar weet dus niemand waarheen of waarom.

Maar Marjolein is op 1 april nog wel aanwezig op de taalschool. En ook zij heeft - net als Eileen - nog gesproken met Kris en Lisanne, voordat zij vertrokken. Ook zij heeft nog met Kris en Lisanne gepraat over wat er allemaal gedaan kon worden in de omgeving van Boquete. En ook zij wist dat Kris en Lisanne zouden vertrekken met de taxi naar El Pianista. De taxi die werd besteld door iemand bij Spanish by the River. Door wie? Door Marjolein? Of door Eileen? Beide vrouwen zagen Kris en Lisanne die dag vertrekken van de taalschool. Voor het laatst. En beide vrouwen vertelden na de verdwijning niet wat zij wisten. Niet aan de politie. Niet aan de media. Aan niemand.

Wat voor omstandigheden waren er in David? En waarom was de Vrouw van de kinderopvang er dan... wel? Waarom zou vrijwilligerswerk niet doorgaan? En waarom kregen Kris en Lisanne niet het verhaal te horen dat Marjolein aan de politie vertelde? Het is alsof Lisanne kon aanvoelen dat er iets niet klopte, toen ze mailtjes bleef sturen aan Marjolein. Die vertelde dat alles geregeld was. Dezelfde Marjolein die het vrijwilligerswerk had geregeld dat niet doorging Dezelfde Marjolein die op de dag van de verdwijning van Kris en Lisanne vertrok. En niemand wist waarom, of waarheen.

De Derde van de Vier Vrouwen is de Vrouw die Kris en Lisanne wegstuurde, in die vroege ochtend van 31 maart 2014. De Vrouw die alleen maar zei: 'Volgende week!' En meer niet. De Vrouw die Kris en Lisanne niet leek te herkennen, maar wel degelijk bleek te weten wie ze waren... Haar naam is Maria Elena. Want ook van haar mag alleen de voornaam genoemd worden. En ook zij heeft dus dingen gezegd en gedaan die vraagtekens oproepen. Veel vraagtekens.

Want waarom moesten Kris en Lisanne weg? Volgens Marjolein omdat Maria Elena er wegens omstandigheden niet altijd kon zijn. Maar zowel Marjolein als Maria Elena hebben dit niet tegen Kris en Lisanne gezegd. De woorden 'Volgende week!' zouden kunnen kloppen met het vreemde verhaal dat er geen werk slash geen plek zou zijn in die week. Maar was alles niet geregeld? Waarom wisten Kris en Lisanne van niets? Het niet doorgaan van het vrijwilligerswerk zou een aantal mensen erg goed uitkomen. De mensen die Kris en Lisanne 24 uur later zouden ontvoeren...

Zoals het vreemd is dat Maria Elena er ondanks die omstandigheden toch was - om Kris en Lisanne weg te sturen - zo vreemd is het ook dat Maria Elena aan de politie iets anders vertelde dan wat ze tegen de twee holandesas had gezegd. Net als Marjolein. Alleen kwam haar verhaal ook niet overeen met dat van Marjolein. Ze zou de twee Nederlandse vrouwen hebben weggestuurd omdat zij geen Spaans konden. Iets wat op zich wel klopte. Kris en Lisanne hadden wel een beetje les gehad in Bocas del Toro, maar wisten nog niet veel van Spaans. Maar waarom was dat eerst geen probleem en dan ineens wel? En hoe is dat verhaal te rijmen met dat van Marjolein? En wat er tegen Kris en Lisanne is gezegd op 31 maart?

Geen Spaans. Volgende week. Geen plek. Geen werk deze week. Mysterieuze omstandigheden in David. Een vrouw die er niet kon zijn maar er wel was. Vrijwilligerswerk dat niet doorgaat. Briefjes die nooit zijn achtergelaten. Casa Esperanza kon niet bereikt worden. Een taxi die vertrekt vanaf de deur van de taalschool. Vrouwen met wie wel gepraat, gemaild en gebeld kon worden, maar aan wie niet verteld kon worden dat... het vrijwilligerswerk niet doorging. Vragen. Vraagtekens. Mysteries. Een zoektocht naar antwoorden...

De Vierde Vrouw van de Vier Vrouwen is de belangrijkste Vrouw in dit verhaal. Zij is de Vrouw van wie de naam helemaal niet genoemd mag worden. Niet haar voornaam. En ook niet haar achternaam. Zij is de Vrouw die de Keizerin wordt genoemd. Want zij is de Heerseres over haar Rijk. De Keizerin is de Vrouw die de vraagtekens oproept. En laat dansen in het woud. In het donker. Als er alleen bloedstollende geluiden te horen zijn. En de nacht zwarter is dan zwart...

Zij was het zelf - zo schreef de media na de verdwijning van Kris en Lisanne - die de twee vrouwen zag vertrekken van de taalschool om 13:00. De lerares slash eigenares van de taalschool. Op 1 april 2014. Maar ook zij had gezegd niet te weten waarheen. Zij was het zelf. Of toch niet? Want later werd dit ontkend. Zij was er niet op 1 april. Zij was in Costa Rica. En was ASAP naar Boquete gekomen toen zij hoorde van de verdwijning. Een vreemd verhaal. Want waarom kont zij helemaal vanuit Costa Rica - het is 8 uur rijden met de auto, of zelfs langer - vanwege twee toeristes die alleen maar verdwaald waren. Die waarschijnlijk bij iemand waren blijven slapen. Maar misschien niet hadden kunnen bellen...

En waarom schreef zij op haar Facebook-pagina: '...Wij hebben tegen Kris en Lisanne gezegd dat het al 13:00 was, en dus te laat om nog naar de vulkaan Baru te gaan...' En waarom zegt ze: '...Wj hebben de twee vrouwen opties gegeven...' Ze schreef nog veel meer, in de dagen na de verdwijning. En ze was ook op de radio. Ze werd geïnterviewd. En ze zei soms dat ze niet wist waar Kris en Lisanne naartoe waren gegaan. Dat ze niet wist wat er na 13:00 was gebeurd. Maar vaak zinspeelde ze toch op... El Pianista.

Het waren twee medewerksters geweest die Kris en Lisanne hadden zien vertrekken. Twee medewerksters die wel Marjolein en Eileen moeten zijn geweest. Die ook niet wisten waar Kris en Lisanne naartoe waren gegaan. Of toch wel. En de Keizerin ook. Want ze was er wel. Op 1 april. En zij was het geweest die in Nederland in contact was gekomen met Eileen, en met Kris en Lisanne. Zij was het die de drie vrouwen had overtuigd naar Panama en Costa Rica te komen. Eileen voor haar stage in Panama. En Kris en Lisanne voor vrijwilligerswerk in Costa Rica. Costa Rica zou later worden veranderd in Panama. Zodat alle drie de vrouwen in Panama zouden zijn. In Bocas del Toro. En ook in Boquete. En ook samen zouden gaan hiken op het Pad van de Pianist. En...

De Keizerin vertrok. Na een paar dagen fanatiek te hebbenmeegezocht. Met de inwoners van Boquete. De politie. Het leger. Sinaproc. Expats. Vrijwilligers. Nieuwsgierige mensen. Ze vertrok en keerde niet meer terug. Haar betrokkenheid eindigde abrupt. En kwam niet meer terug. Ze vertrok. Maar waarheen? En waarom? Net als Marjolein op 1 april. En Eileen een paar dagen daarna. Wie overbleef was Maria Elena. De enige van de Vier Vrouwen die bleef. De Vrouw die het minst had gezegd. Of verteld. Maar wel veel meer wist...

Er gebeurden dus vreemde dingen bij Spanish at Locations. Marjolein had het vrijwilligerswerk geregeld. Dat niet doorging. En vertrok op de dag dat Kris en Lisanne verdwenen. Maria Elena vertelde een ander verhaal aan Kris en Lisanne dan aan de politie. Zoals ook Marjolein een ander verhaal vertelde. Over Maria Elena. De Keizerin die er ook was op 1 april. Of toch niet. Drie Vrouwen die vertrekken uit Boquete. En niet vertellen dat zij weten dat Kris en Lisanne met de taxi naar El Pianista waren gegaan. De taxi die werd besteld door...

Het is niet gemakkelijk om twee vrouwen te ontvoeren. Er mogen geen pottekijkers zijn die iets horen of zien. De vrouwen moeten in bedwang worden gehouden. En ergens naartoe worden gebracht. Een geheime plek. Waar de vrouwen worden opgesloten. Het is niet waarschijnlijk dat de mensen die Kris en Lisanne hebben ontvoerd dit spontaan hebben gedaan. Het is veel waarschijnlijker dat de ontvoerders een plan hadden. Informatie. Over de twee vrouwen die zij wilden ontvoeren. Dat zij wisten waar Kris en Lisanne naartoe zouden gaan. En wanneer. Zodat zij konden toeslaan. Alsof iemand de ontvoerders geholpen heeft...

Hebben de Vier Vrouwen iets te maken met de verdwijning van Kris en Lisanne? Is dit alles een bewijs? Het is niet alleen zo dat de Keizerin én Marjolein én Eileen wisten dat Kris en Lisanne in die noodlottige middag El Pianista zouden gaan bezoeken. Kris en Lisanne kregen informatie. En  werden overtuigd. En zelfs gepusht om dat te gaan doen. De twee vrouwen keerden terug naar het huis van Myriam en haar gezin. Om wandelschoenen aan te trekken en andere spullen te pakken. Maar stapten bij Spanish by the River voor de deur in de taxi. Die dus werd besteld door Marjolein. Of door de Vrouw die Keizerin wordt genoemd. Of door Eileen. Tenzij Eileen... ook mee zou gaan? Om de Derde Vrouw van de Drie Vrouwen te zijn... die in het woud zouden verdwijnen?

Eileen kende Kris en Lisanne. En had zelfs het telefoonnummer van de ouders van Lisanne. Ze was in Bocas del Toro samen met Kris en Lisanne.  En zat zelfs samen met Kris en Lisanne in de bus op weg naar Boquete. Ze zou met Kris en Lisanne op de tweede dag van april een  aardbeienboerderij bezoeken... Er is niet veel fantasie voor nodig om te bedenken dat Eileen het Derde Slachtoffer had moeten zijn. Maar - Godzijdank - nooit is geworden. Hoe het kwam dat Eileen niet mee is gegaan op die mysterieuze eerste dag van april zal voor altijd onduidelijk blijven. Wat wel duidelijk is is dat zij ontsnapte aan een gruwelijke dood...

Wie kijkt naar de feiten in het verhaal over Kris en Lisanne en hun verdwijning moet toch wel begrijpen dat alles niet alleen wijst op een misdaad - in plaats van een ongeluk of verdwaald - maar ook lijkt alles erop te wijzen dat de ontvoerders dus een plan hadden. En dat Kris en Lisanne niet 'toevallig' de verkeerde mensen waren tegengekomen op hun Pad. Maar er is meer - veel meer - aan de hand. Alles wijst erop dat de ontvoerders veel meer op hun kerfstok hadden dan 'alleen maar' het ontvoeren en vermoorden van twee toeristes.

De mysterieuze telefoongegevens wijzen op een situatie waarin beide vrouwen ergens opgesloten waren, en alleen op bepaalde momenten bij hun telefoons konden komen. Dit gebeurde op ongeveer dezelfde tijden. Elke dag. Er is niet veel fantasie voor nodig om te bedenken dat seks het motief is geweest voor de daders. En dat er altijd mensen bij Kris en Lisanne waren. Mensen die kwamen en gingen. Die er altijd waren. Behalve op die vreemde telefoontijden. Zodat Kris en Lisanne dus alleen op die momenten konden proberen te bellen.

De botten die van Kris werden gevonden laten zien dat haar lichaam werd opgelost in een chemische substantie. Iets waar de daders van tevoren over moeten hebben nagedacht. Iets waar de daders misschien de nodige ervaring mee hadden. En dan de rugzak die werd achtergelaten vlakbij het dorp Alto Romero. Met daarin de camera. Met daarop de gemanipuleerde foto's. Wat was het motief van de daders om dat te doen? Waarom namen de daders de moeite om de foto's te bewerken, én in een andere volgorde te plaatsen? Zodat het lijkt alsof Kris en Lisanne alleen waren in het bos. En zijn doorgelopen na de Top  van de berg waar Sendero El Pianista naartoe leidt...

Twee jaren waren er verstreken toen in de Verenigde Staten door de FBI een persconferentie gegeven werd. Daar werd niet echt veel gezegd of verteld, maar wat er wél verteld werd was toch opmerkelijk! De FBI was namelijk bezig met het onderzoeken van de moord op drie vrouwen in Panama: Catherine Johannet, Kris Kremers en Lisanne Froon. Catherine Johannet was een Amerikaanse vrouw die werd vermoord in... Bocas del Toro. Op het eiland Bastimentos. Waarom was de FBI die moord aan het onderzoeken als dat in Panama was gebeurd? En waarom de moord op Kris Kremers en Lisanne Froon?

Later zouden er meerdere berichten in zowel de Panamese als de Amerikaanse media opduiken over hoe de FBI met dat onderzoek bezig was. Er zou een connectie zou zijn tussen de drie vermoorde vrouwen. Een connectie? Acht mannen zouden zijn gearresteerd. Maar de Panamese overheid wilde hier niets over kwijt. En ook vanuit de FBI werd er voortaan over dit alles gezwegen. De FBI leek dus te weten dat Kris en Lisanne vermoord waren. Het is iets dat niemand vreemd lijkt te vinden. Sinds 2017 is hier niets meer over bekend geworden.

Vreemd is het eigenlijk, hoe veel vreemde dingen door niemand vreemd gevonden worden. Zo ook de rol van de Nederlandse overheid. Want niemand vindt het vreemd dat het Nederlandse OM de verdwijning van Kris en Lisanne in behandeling had genomen. En dat de Nederlandse politie zowel in Nederland als ook in Panama zeer aktief is geweest bij de zoektocht en het onderzoek. En dat het Nederlands Forensisch Instituut - het NFI - zich met man en macht op de zaak had gestort. Maar waarom? Kris en Lisanne waren in Panama verdwenen, en niet in Nederland. Bovendien werd een misdrijf vanaf het begin af aan uitgesloten. Het officiële verhaal was dat de vrouwen waren verdwaald.

Mensen vinden het ook niet vreemd dat Betzaida Pitti vanaf het begin af aan de leiding had over de zaak. Betzaida Pitti was niet alleen officier van justiitie maar ook de hoofdaanklager van Panama. Vreemd, omdat de vrouwen alleen maar 'verdwaald' waren en officieren van justitie zich meestal bezighouden met misdrijven... De FBI. Het Nederlandse OM. De Nederlandse politie. De hoofdaanklager van Panama aan het hoofd van de zoektocht en het onderzoek. Het lijkt erop dat zowel de Nederlanders, als de Amerikanen, als de Panamezen op zoek waren naar één en dezelfde dader. Een dader die zowel in Nederland, als in de VS, als in Panama 'iets' gedaan heeft.

Een dader die door al deze landen wordt gezocht én iets met de verdwijning van Kris en Lisanne te maken heeft. Zowel de Nederlanders als de Amerikanen als de Panamezen gaan dus uit van een misdrijf. Maar hoe konden zij dat weten? Niemand wist waar de vrouwen waren, laat staan of zij slachtoffer waren geworden van een misdrijf. Maar, zo werd verklaard, de vrouwen waren alleen maar verdwaald. Het was geen misdrijf. Een dader - of liever gezegd een groep daders - die internationaal aktief is, én verantwoordelijk is voor het verdwijnen van Kris en Lisanne. Drie landen die blijkbaar samenwerken, maar geheim willen houden wat er eigenlijk echt aan de hand is...

Verder vindt niemand het dus vreemd dat zowel de Nederlandse als de Panamese overheid hebben gelogen over wat er - in ieder geval volgens de autoriteiten zelf - met de twee Nederlandse vrouwen is gebeurd. En dit terwijl de FBI juist verklaarde bezig te zijn met het onderzoek naar de moord op de vrouwen. Ook vindt niemand het vreemd dat er een enorme zoektocht op gang kwam waarbij zelfs het Panamese leger - bewapend! - bij betrokken was. Dit terwijl er veel moorden zijn gepleegd in de regio, en veel mensen spoorloos zijn verdwenen, maar waar niets mee gedaan werd.

Wie dit alles samenvoegt tot één geheel kan niet anders dan inzien dat er veel meer aan de hand is dan 'alleen maar' de verdwijning van Kris en Lisanne. Een groep daders die internationaal gezocht wordt voor misdrijven die ook internationaal zijn gepleegd, en die blijkbaar ook gezocht worden voor de verdwijning van Kris en Lisanne. Een groep daders die hulp kreeg bij het ontvoeren van de twee vrouwen. De vreemde dingen die er zijn gebeurd bij Spanish at Locations, en die er op lijken te wijzen dat een of meerdere mensen van die organisatie iets met de verdwijning te maken heeft...

De gemanipuleerde foto's. De gebleekte botten van Kris. En natuurlijk de vreemde telefoongegevens. Dit alles laat zien dat er meer aan de hand is. De daders hadden een plan, en kregen hulp. Van Spanish at Locations. Daders die bezig zijn met iets dat zo groot is dat zij worden gezocht door zowel de FBI als het Nederlandse OM, als ook het Panamese OM. Daders die dit vaker hebben gedaan en hier goed over hebben nagedacht. Daders die een reden hadden om de foto's op de camera te bewerken...

In de artikelen die de Amerikaanse journalist Jeremy Kryt schreef voor The Daily Beast over deze zaak wordt gewezen op de mogelijke betrokkenheid van een drugskartel bij de verdwijning van de twee Nederlandse vrouwen. Zo doen de gebleekte botten van Kris erg denken aan de 'speciale behandeling' die de dode lichamen van mensen krijgen die vermoord zijn door de kartels. In een van de artikelen spreekt een anonieme bron over hoe gevaarlijk het is in Bocas del Toro. 'Het is beter om daar niet zijn.' zo zei hij, want 'Het stikt daar van de sicarios.' Sicarios zijn de gevreesde huurmoordenaars die werken voor de kartels.

'Toevallig' zijn drugskartels criminele organisaties waar zowel de Amerikanen, als de Nederlanders, als de Panamezen al jarenlang - wanhopig, en zonder veel resultaat - tegen strijden. Zowel Panama, als Nederland, als de Verenigde Staten zijn erg belangrijk voor de kartels: De VS als de grootste markt, Nederland als de Poort naar de Europese markt, en Panama natuurlijk als een belangrijk knooppunt slash tussenstation op de Route van het Witte Goud. En het Witte Goud is - voor wie dat nog niet wist - cocaïne.

'Toevallig' zijn drugskartels verantwoordelijk voor een lange reeks mooren op vrouwen in Mexico, en zijn diezelfde kartels - for obvious reasons - ook aktief in Panama. 'Toevallig' denken de ouders van Kris Kremers dat de beide vrouwen slachtoffer zijn geworden van vrouwenhandel, dat de beide vrouwen ontvoerd zijn door een criminele organisatie, en zelfs dat Kris nog in leven is. Dat is geen vreemde gedachte: Vrouwenhandel - sex trafficking - is 'toevallig' een belangrijke bijverdienste van de kartels.

'Toevallig' staat Sendero El Pianista bekend als een drug trafficking trail, en is het gebied erachter - jungle hell - een gebied waar de kartels heer en meester zijn. 'Toevallig' ook dat in dit enorme gebied in de jaren voor en na de verdwijning honderden mensen zijn verdwenen. Spoorloos. Ook is het gebied het toneel geweest van een aantal gruwelijke mooren. 'Toevallig' weden Kris en Lisanne dan ook gewaarschuwd door locals, maar mensen vertelden niet aan Kris en Lisanne waarom het niet verstandig is om daar met z'n tweeën, én laat in de middag, nog naartoe te gaan.

'Toevallig' doen een aantal andere feiten in deze zaak ook erg denken aan de aktiviteiten van de kartels. De gebroken voet van Lisanne en het stuk huid dat van haar is gevonden - dat bewaard is geweest in een koele ruimte - lijken op sporen van marteling. Dit is ook het geval bij de vrouwenmoorden in Mexico. En 'toevallig' zouden mensen van een drugskartel ook een motief hebben om de foto's te bewerken. En de rugzak - met daarin de camera - vlakbij Alto Romero achter te laten. Er moest immers een einde komen aan de pottekijkers die nog altlijd uitvoerig onderzoek aan het doen waren in het bos. Waardoor de drugssmokkel werd gefrustreerd én het spoor misschien - heel misschien - had kunnen leiden naar de daders....

'Toevallig' zijn de Amerikanen erg aktief in Latijns-Amerika. Met de FBI. En ook met speciale vliegtuigen uitgerust met allerlei apparatuur. Om de drugshandel slash de drugskartels te bestrijden. 'Toevallig' zijn er ook mensen geïnfiltreerd in die criminele organisaties. En misschien hadden die mensen wel informatie over twee Nederlandse vrouwen die ontvoerd waren. Door mensen die al werden gezocht voor een lange reeks andere misdaden. Dat de Nederlanders sinds het begin betrokken zijn geweest bij het onderzoek -  en nog altijd zijn - is dus helemaal niet vreemd. En ook niet dat de hoofdaanklager van Panama - Betzaida Pitti - de leiding kreeg over de zaak. Ook is het misschien niet vreemd dat - in het belang van het onderzoek - dit alles geheim gehouden wordt. En er wordt gezegd dat de vrouwen alleen maar verdwaald zijn...

Drugskartels hebben ervaring met ontvoeren, vrouwenhandel en moord. Drugskartels hebben de nodige connecties. En er is een zee van mensen die voor de drugskartels werken. Vrijwillig én onvrijwillig. Dit kunnen ook eventueel mensen zijn van een organisatie die hostels en taalscholen uitbaat. En het kunnen ook eventueel mensen zijn die werken voor een vrijwilligersorganisatie. Zoals misschien een kinderopvang. Hostels, georganiseerde reizen, taalscholen, of een kinderopvang die werkt met vrijwilligers. En donaties ontvangt. 'Toevallig' beschikken drugskartels over tal van organisaties en bedrijven bedoeld voor maar één ding: het witwassen van geld. Enorme hoeveelheden geld.  En 'toevallig' zijn dit allemaal gedachten die - als ze eenmaal in je hoofd rondspoken - moeilijk los te laten zijn. En misschien is dat 'toevallig' omdat die gedachten ook waar zijn. En toevallig...