Kris en Lisanne waren op het Pad van de Pianist - Deel 3: Het tot leven wekken van hun verhaal

Een deel van het mysterie, een eiland in de enorme puzzel, lijkt opgelost! Een vraagteken beantwoord. Een deel van de waarheid aangeraakt. Kris Kremers en Lisanne Froon en hun verhaal. Uitzoeken is vertellen. Willen zien is zien, en ontdekken is... ontdekken. De ontdekking van een pad - een ander pad - dat Kris en Lisanne hebben gelopen op die noodlottige eerste dag van april in 2014. Het is een kort pad, en - zo wordt gezegd - een zwaar pad om te belopen. De overwinnaars worden beloond met een episch uitzicht over het gebied rond Boquete, vanaf La Piedra de Lino. De Steen van Lino.

Kris en Lisanne vertrokken op die eerste dag van april in de vroege ochtend, op zoek naar het Pad van de Pianist. Ze liepen en liepen, en kwamen aan bij een hostel genaamd Casa Pedro. Ze vroegen de eigenaar van de hostel - zijn echte naam blijft voorlopig in de dikke nevel van het mysterie gehuld - hoe zij dit beroemde Pad konden bereiken. De eigenaar vertelde hun hoe zij daar konden komen. Het Pad van de Pianist ligt veel verder weg dan de hostel, maar hij vertelde hun ook over een ander pad dat begint naast zijn hostel: Sendero La Piedra de Lino. Een pad dat - zo blijkt nu - niet een alternatieve route is naar de top van Sendero El Pianista, maar leidt naar de beroemde Steen van Lino. De vrouwen besluiten dat pad te bewandelen; een steile klim van 434 meter.
Na een uur komen Kris en Lisanne moe terug. Ze bereikten de top en betraden de Steen. Maar willen nu terug naar Boquete. De eigenaar van de hostel vertelde hun hoe zij terug konden keren, en drukte hen oo het hart een taxi te nemen en geen bus... Ook raadde hij hen af om die dag nog het Pad van de Pianist te gaan bewandelen. Hij kende het Pad. En de gevaren. Hij wist dat het beter was om daar niet heel laat nog te zijn. En al helemaal niet als het al donker is geworden. Later ziet hij Kris en Lisanne nog zitten. Langs de kant van de weg. Hij zou hen nooit meer zien.

Het middaguur naderde snel, toen Kris en Lisanne weer in de stad te vinden waren. Ze werden gezien. Door ogen. Veel ogen. Veel getuigen die over de twee  vrouwen zouden vertellen. Het was rond 11 uur in de ochtend, toen het elektronisch oog van een camera de beelden van Kris en Lisanne in zich opnam. Het was toen zij in een supermarkt waren, en dus nog voor zij de taalschool zouden gaan bezoeken. De taalschool. Het is de taalschool die hoort  bij een hostel. Dat weer hoort bij het rijk van Ingrid Lommers. Een - hoe kan het ook anders - mysterieuze dame die in Costa Rica én in Panama drie hostels met taalschool bezit. Spanish at Locations. De hostel slash taalschool in Bocas del Toro heet Spanish by the River, en is de plaats waar Kris en Lisanne de eerste twee weken na hun aankomst  in Panama waren. Ze leerden daar Spaans, en deden mee met de kookles...

Hun reis, hun verhaal. Het is allemaal mysterieus. Het is eng. Net als al die foto's die later, in plaats van hun verhaal te vertellen, alleen maar zeeën van vraagtekens zou oproepen. Het is een reis die zou leiden van Amersfoort naar Schiphol. En van Schiphol naar Houston, in Texas. En van Houston naar Costa Rica. En van Costa Rica naar Bocas del Toro, in Panama. Waarom die reis met omwegen? Costa Rica is - zo vertelde haar vader - waar Lisanne eerst naar toe zou gaan. Costa Rica werd Panama. Costa Rica, waar Ingrid Lommers het hoofdkwartier heeft van haar imperium, en waar zij ook woont.
In Bocas zwemmen Kris en Lisanne in de warme zee, en dansen met de oranje zeesterren, in het lichtblauwe water. Daar hebben zij gepraat en gelachen. En mensen ontmoet. Een van die mensen kenden zij al: Eileen Witek. Zij was daar assistent-manager van de hostel slash taalschool, en was  daar als stagiaire. Ze was vetrokken uit Nederland in januari van dat jaar, om in Panama een zes maanden durende stage te doen. Bij Spanish at Locations. Als Kris en Lisanne op 1 april spoorloos verdwijnen is zij ineens in Boquete. Als manager van de hostel slash taalschool... De taalschool in Boquete. Ze zou later ontkennen dat Kris en Lisanne op die eerste dag van april in de taalschool waren geweest. Ook zou zij op 2 april, toen het duidelijk was dat Kris en Lisanne iets was overkomen, de ouders van Lisanne opbellen. Toen de telefoon werd opgenomen zei ze dat ze Lisanne zou willen spreken.

Kris en Lisanne waren op 31 maart - de dag voor 1 april dus - ook in de taalschool. Zij zouden op die dag beginnen met vrijwilligerswerk. Vrijwilligerswerk dat was georganiseerd door... de mensen van de taalschool. Vrijwilligerswerk dat om mysterieuze redenen ineens niet door kon gaan. Kris en Lisanne waren bij Aura weggestuurd. En kregen te horen dat zij een week later maar terug moesten komen. Waarom, daar zouden ze nooit meer achter komen. Een dag later verdwenen zij. Spoorloos.
De twee vrouwen hadden nog niet veel gezien van het pittoreske Boquete. Op 29 maart kwamen zij moe aan vanuit Bocas. En op 30 maart bracht de vrouw des huizes van het gastgezin waar zij verbleven hun ontbijt op bed. Wentelteefjes. 30 maart was hun eerste dag in Boquete. En op die dag bezochten zij Spanish by the River voor het eerst. De eerste van drie bezoeken aan de taalschool, op de laatste drie dagen dat zij in leven werden gezien.

Als Feliciano Gonzalez op die eerste dag van april aankomt bij de taalschool ligt een van de vrouwen in de hangmat bij de ingang, terwijl de ander op zoek is naar informatie. Informatie over wat te doen in Boquete. Informatie waar Feliciano Kris en Lisanne wel mee kan helpen; hij staat namelijk bekend als de gids, die alles weet over alles, in en rondom Boquete. Of het waar is dat hij hun een full package tour had aangeboden blijft onduidelijk. Ook is het onduidelijk waarom zij dat weigerden, maar wél de volgende dag met hem op pad wilden naar een aardbeienboerderij in de omgeving. Ook zouden zij met hem in het weekend de roemruchte vulkaan Baru bezoeken. Feliciano gaf hun het visitekaartje dat later op een van de onbeslapen bedden werden gevonden. Ook hij zou hen nooit meer levend terugzien.

Het was bijna precies een jaar later, op 3 maart 2015, dat het levenloze lichaam van Leonardo Arturo Gonzalez Mastinu werd gevonden, in ondiep water. Dat was bij Los Cangilones de Gualaca dat zich, net als Boquete, ook bevindt in de provincie Chiriquí. Leonardo zou onwel zijn geworden en zijn 'verdronken'. Hij was pas 34 jaar oud. Op die eerste dag van april in 2014 was hij de taxichauffeur die Kris en Lisanne bracht naar het begin van Sendero El Pianista. Ze stapten bij hem in taxi rond half 2, vlakbij de taalschool. De taalschool waar zij een half uur eerder vertrokken waren. 'Wij', zou Ingrid Lommers later verklaren op Facebook,'hadden Kris en Lisanne afgeraden die dag nog naar de vulkaan Baru te gaan, want het was al 13:00.' Later zou Ingrid ontkennen dat zij er die dag was;  het waren twee medewerksters die de twee vrouwen hadden zien vertrekken.
'A la entrada del Pianista!' was het antwoord van Kris en Lisanne op de vraag van Leonardo waar zij naartoe wilden. In de taxi bevonden zich nog twee passagiers. Die hij eerst afzet. Waarna hij Kris en Lisanne niet ver daarvandaan achterlaat, bij het begin van het Pad. Hij zou een van de allerlaatsten zijn die de twee vrouwen in leven heeft gezien. Tijdens de rit kreeg hij telefoontjes en had daardoor - zo zei hij - weinig met de vrouwen gepraat. Als Kris en Lisanne bij het begin van het Pad staan is het precies 13:40.