Kris en Lisanne waren op het Pad van de Pianist - Deel 4: Wat de boodschappers vertellen

Het was op de dag na de verdwijning van Kris Kremers en Lisanne Froon, dat Horacio een visioen kreeg. Toen hij samen met anderen in gebed was. Hij zag hoe twee meisjes, een met blond haar en een met donker haar, vastzaten in een soort grot. Hij zag hoe zij op de vlucht waren voor iets of iemand. Iets verschrikkelijks. Ze waren bang, en renden over de berg, door het bos. Het Pad waarop zij waren hadden zij achter zich gelaten. Horacio zag hoe het meisje met donker haar viel. Ze viel in een ravijn. En het andere meisje, met het blonde haar, viel ook. Ze landden ergens in de diepte, op een stenen plaat. Het meisje met donker haar was gewond en bloedde. Hij zag hoe zij daar lagen en zich niet meer konden bewegen...

Horacio - wiens echte naam verborgen blijft - reisde naar Boquete, toen hij hoorde van de verdwijning van las holandesas. Met hem mee nam hij tekeningen. En woorden. Hij nam twaalf vellen papier mee waarop hij alles had getekend en geschetst en opgeschreven wat aan hem was verschenen. Hij tekende het landschap en wat er allemaal en te zien en te vinden was. Hij bezocht de politie. En sprak ook de Nederlandse ambassadeur. Maar niemand wilde luisteren. Niemand wilde geloven wat hij zei. Het zoeken was nog in volle gang. En niemand wist wat er met de twee vrouwen was gebeurd.
Het zou veel later zijn, toen zijn zus een vriend die een privé-detective is vroeg om te helpen. En zo kwam het dat een grote groep mensen, geleid door Horacio, het woud in trok. Omhoog, naar de continental divide. Onder deze mensen was ook iemand die apparatuur meenam, om geluiden op te vangen met een lage frequentie, maar ook om warmte te ontdekken in een koude omgeving. Onder hen was ook de fotograaf Albín García, die niet geloofde in de gave van Horacio, maar in het mysterieuze nevelwoud zag hoe Horacio veel wist. Heel veel. Over plekken waar hij nog nooit was geweest. Hij vertelde hun wat zij zouden vinden. Hij vertelde hun hoe het landschap dat zij nog moesten betreden eruit zag.

Voordat al deze mensen aan hun zoektocht waren begonnen was er al een zoeker. Het was een korporaal van de plaatselijke politie, die wist dat wat Horacio vertelde waar was. De korporaal besloot toen zelf het Pad van de Pianist, en het angstaanjagende landschap daaromheen, te betreden. En te zoeken. En hij vond. Hij vond een haar, een blond haar. En hij vond de tong van een schoen. En hij vond verpakkingen, van snacks. Nadat hij zijn vondsten had overgedragen en erbij vertelde waar hij dit alles gevonden had werd hij overgeplaatst. Naar een stad ver weg.

Daar - ver weg - in het donkere woud, vonden de zoekers niet de twee meisjes die zij zochten. Het was nog lang voordat de botten en de rugzak zouden worden gevonden. Het was toen niemand een idee had van wat er was gebeurd. Maar de zoekers zagen hoe Horacio hen leidde, naar mysterieuze plaatsen in het woud. Ze zagen hoe hij knielde, op een mat die hij had meegenomen, en zijn ingevingen kreeg. 'Wat ik zie komt van God.' verklaarde Horacio. En wat hij zag en deed en vertelde vulde alle aanwezigen met verbazing.
Het was een - zo zouden alle aanwezigen later vertellen - plaats vol mysteries. Ze hoorden geluiden. Geschreeuw. Dat niet van dieren afkomstig was. En er was een zoet aroma. Een mystieke sfeer. En de aanwezigheid van iets of iemand die aan alle zoekers wilde laten merken dat hij bestond. Ze vonden Kris en Lisanne niet. De vrouwen waren op de een of andere manier te ver weg. Onvindbaar, in het enorme woud. Wat Horacio als allerlaatste nog zou verklaren over de holandesas is net zo mysterieus alles in hun verhaal: 'Ojalá esas muchachas estén tomando mucha agua.' Ik hoop dat die meisjes veel water drinken.

Toen Horacio en de zijnen het bos in waren gegaan was het al te laat. Kris en Lisanne waren dood. En hun geschreeuw zou volgens de Ngobe die in het gebied wonen ieder jaar bij het begin van het regenseizoen te horen zijn. Spookachtig geschreeuw. Om het angstaanjagende bos aan te kleden. Met het geluid van wezens die daar niet willen zijn. Was het dan toch niet lang nadat Kris en Lisanne werden aangevallen, dat zij waren... gevallen? De voet van Lisanne die later gevonden werd in de schoen was gebroken. En Lisanne zou van een grote hoogte zijn gevallen. Precies zoals Horacio vertelde. Het voegt allemaal nog veel meer vraagtekens toe aan het verhaal. Het verhaal van twee vrouwen die werden ontvoerd en vermoord. Maar er was dus ook een ongeluk.

Een andere boodschapper is de illustere dame Marcia Smith del Rio, uit David, de hoofdstad van de provincie Chiriquí. Ook zij ziet meer en voelt meer dan andere mensen, en hielp in het verleden zelfs mee met het vinden van de slachtoffers van een neergestort vliegtuig, waaronder haar eigen zus. Ook hielp zij bij het vinden van een vermoord lid van de Ngobe-stam, in 2013. Ze ging zelf op zoek naar sporen van de verdwenen Kris en Lisanne, nadat zij in twee dromen had gezien wat er met de vrouwen was gebeurd.
Ze zag in haar eerste droom, in de nacht van 7 op 8 april 2014, hoe een van de meisjes in een bosachtige omgeving door een man werd beetgepakt. De man sleurde haar mee aan haar haren, en sleepte haar achter een huisje. De man droeg een spijkerbroek en werkschoenen. Het meisje schreeuwde, en bloedde. Marcia schrok huilend wakker, nadat ze als laatste een stekende pijn in haar maag had gevoeld....

Een tweede droom kreeg ze een week later. In de nacht van 14 op 15 april. In deze droom keek ze door de ogen van een van de vermoorde meisjes . Ze zag het landschap, ze zag wat leek op koffieplantages. Planten die leken op koffiestruiken. Het meisje lag op haar rug tussen de struiken, en keek naar de felblauwe lucht. Ze was rustig en kalm. Ze was dood.
Was het Kris die ze zag in haar tweede droom? En was het meisje in haar eerste droom Lisanne? Of keek ze door de ogen van Lisanne, en was het meisje dat werd meegesleept... Kris? De chocoladekleurige aarde die ze zag bewegen in haar eerste droom, voordat ze de stekende pijn voelde, zou wel eens de aarde kunnen zijn waarmee het meisje begraven werd. En de pijn die ze voelde de pijn van het meisje toen ze werd vermoord.

Het was nog maar twee weken na de verdwijning van Kris en Lisanne dat Marcia had besloten te gaan zoeken. Samen met een privé-detective, die was ingehuurd door een groep in de omgeving woonachtige Nederlanders, zocht ze bij een aantal huizen en hutjes vlakbij het Pad. Maar ze vonden niets. En ook had zij er geen gevoel bij. Het gevoel van de plek des onheils... Ze keerde terug - dit keer alleen - om opnieuw te gaan zoeken. Dat was later in diezelfde week. Ze wilde namelijk zoeken in een omgeving waar koffieplantages zijn, langs een helling. Het is niet duidelijk of Marcia iets te weten is gekomen. Haar verhaal kwam, en verdween. Ze werd niet geloofd. Net als Horacio.

Marcia en Horacio hebben niets verteld dat niet geloofwaardig was. Sterker nog; alles wat zij hebben verteld klopt met alle vraagtekens waar wél antwoorden op zijn gekomen. Zo zijn er de angstaanjagende nachtelijke foto's, genomen op 8 april. De foto's zijn genomen in de nacht van 7 op 8 april, precies toen Marcia had gedroomd over het lot van Kris en Lisanne. Ook laten de mysterieuze telefoongegevens duidelijk zien dat er iets is gebeurd op 6 of 7 april. Op 7 april wordt er niet meer geprobeerd te bellen met de telefoon van Kris.  En dit zou zo blijven. Tot op 11 april de telefoon nog één laatste keer wordt aangezet.
Kris en Lisanne hebben op 6 of 7 april geprobeerd te vluchten. En het is waarschijnlijk tijdens hun vlucht door het woud dat zij waren gevallen. Het is waarschijnlijk ook toen geweest dat Lisanne werd vermoord. En Kris werd meegenomen. Waarna ze nog een week heeft geleefd, voordat ook zij werd vermoord. Op 14 of 15 april.

Dit alles zou betekenen dat wat Horacio zag iets is geweest wat nog stond te gebeuren. De telefoongegevens laten zien dat Kris en Lisanne waren ontvoerd en ergens werden vastgehouden. Het was alleen op bepaalde momenten van de dag dat zij bij hun telefoons konden komen. Deze spaarzame momenten waren altijd overdag. En bijna altijd tussen 10 en 11 uur 's ochtends, tussen 1 en 2 uur 's middags, en tussen 4 en 5 uur 's middags. De puzzel die hun verhaal is. Want wat betekent dit alles? Kris en Lisanne kunnen ook zijn gevallen tijdens hun eerste vluchtpoging. Op 1 april. Ze zijn er niet meer om hun verhaal te vertellen. Wat wel zeker is, is dat zij nooit in de rivier zijn gevallen. De rivier, die de Slang wordt genoemd. De rivier waarvan het water zo laag stond dat zij Kris en Lisanne nooit met zich mee had kunnen slepen. Een rivier die Kris en Lisanne... nooit hebben gezien.