Kris en Lisanne waren op het Pad van de Pianist - Deel 5: De dag heeft tienduizend ogen!


Wanneer Kris Kremers en Lisanne Froon aan het begin staan van het Pad van de Pianist staan zij ook aan het begin van het mysterie. Het is waar hun verhaal wazig begint te worden. En waziger. En waziger. Alsof de nevel van het woud dat op hen wachtte het zicht steeds meer doet vervagen. Het mysterie. De vraagtekens. Voordat Kris en Lisanne aankomen bij het begin van het Pad is hun puzzel - zo lijkt het - niet onoplosbaar. Mensen hebben Kris en Lisanne gezien. Heel veel mensen. Mensen hebben met hen gepraat, weten wat zij hebben gedaan. Of niet hebben gedaan. Waar zij zijn geweest. Er zijn de vraagtekens, maar er zijn ook veel antwoorden. Dit verandert op 1 april 2014, omstreeks 2 uur in de middag, als Kris en Lisanne beginnen te lopen in de richting van het nevelwoud...
Het Pad van de Pianist loopt van dichtbij het Italiaanse restaurant Il Pianista, via het hobbelige laagland en zich een weg kronkelend door het nevelwoud, naar de Top. Het is de plek waar het allemaal misging. Waar er geen weg meer terug was. Waar op die dag - wat heel uitzonderlijk is geweest - de zon fel scheen. zodat er een episch uitzicht was over de omgeving. Het groene paradijs. Maar zoals de foto's later zouden laten zien heeft het paradijs een duistere kant. En vertelt het paradijs een verhaal waar niemand iets van wil weten.
Slechts een kwartier lopen door het laagland, met aan weerszijden het zachtgroene land en de bergen. Donkergroen. Het Pad loopt tussen de houten paaltjes van een hek. Slechts één kilometer lopen, voordat het woud begint. Daar begint het Pad te stijgen en stijgen, diep het bos in, naar een hoogte van 600 meter boven het niveau van het laagland. Het is ongeveer drie kilometer lopen naar de Top. En voor snelle lopers duurt dit anderhalf uur. Maar voor wie rustig de duistere schoonheid van het woud in zich op wil nemen... twee tot drie uur. Er zijn vreemde planten, bomen en insecten. Er zijn slangen en apen. En er zijn de wolken, die één zijn met het woud. Het is nat; regendruppels vallen van elk blad en elke tak. Het is mooi. Onheilspellend en mysterieus. Het is stil. Behalve het geluid van dieren en zacht stromend water...

 Het Pad wordt steeds smaller en op een gegeven moment is er een splitsing. De ene richting leidt naar beneden; naar een beekje. Het beekje, van de huiveringwekkende foto's van Kris...? De andere richting leidt naar boven. Naar waar het Pad smaller en smaller wordt, totdat het Pad ineens... verdwijnt in de grond. De loper loopt dan door een soort goot, en kan nog net om zich heen kijken, het bos in. Soms is de goot diep, en zijn er alleen de mysterieuze wanden van de route. Het is wanneer de Top zeer nabij is. Waar de loper staat en uitkijkt over de wereld. Tenminste... dat kan bijna nooit. Want het zachtgrijs van de dikke wolken is meestaal het enige dat de bezoeker kan zien. Een plek die - hoe dan ook - zijn eigen mysterie kent. Alsof de plek verboden is. Het is beter om daar niet te komen.

Na de Top begint een andere wereld. Het is een wereld die velen niet durven te betreden. Het is daar eng. En ook de natuur lijkt mensen ervan te willen weerhouden het Pad van de Slang te gaan bewandelen. Wanneer de regen valt is het Pad van de Pianist modderig en moeilijk begaanbaar. Maar nog modderiger en bijna onbegaanbaar wordt dan het Pad van de Slang, dat begin t bij de Top. Het Pad van de Slang, dat de bezoeker leidt in wat wordt genoemd jungle hell. Het is een gevaarlijk gebied.
Gidsen die verdwalen in het labyrint van het woud. Want er is niet alleen één pad, of twee. Het worden er meer. Het worden er veel. Mensen verdwalen en lopen dan in een cirkel. Er is geen begin of eind. En de bomen vertellen niemand de weg. Vier dagen moet er gelopen worden om het einde van de duistere woud te bereiken, en veilig te landen in Bocas del Toro. Waar het ooit voor Kris en Lisanne allemaal begon. Vier dagen door jungle hell. Het is misschien niet vreemd dat er mensen zijn die denken dat de twee vrouwen 'gewoon' verdwaald zijn. Het is niet ondenkbaar dat iemand daar verdwaalt en nooit meer de weg vindt uit het doolhof. Maar het verhaal van Kris en Lisanne vertelt een verhaal dat veel duisterder is. Het is een angstaanjagend verhaal. Ook al zal niemand ooit weten wat het verhaal eigenlijk... is.

 En dat onbekende verhaal begint dus bij het begin van Sendero El Pianista. Op de eerste dag van april in 2014... Het is 13:40 als Kris en Lisanne lopen in de richting van Il Pianista, een restaurant met - zo wordt verteld - erg lekkere pizza's. De mensen van het restaurant zijn voor zover bekend de laatsten die Kris en Lisanne nog hebben gesproken. Voordat zij verdwenen in het nevelwoud. De laatsten die de twee vrouwen ervan probeerden te overtuigen om niet alleen, en niet heel laat, aan het Pad te gaan beginnen. 'Neem dan tenminste onze hond mee!' En zo deden Kris en Lisanne. En zo vetrokken zij rond 14:00, in de richting van het woud. Het mysterie begint...
Want de eerste vraag die opdoemt is... zijn Kris en Lisanne gebracht? Ze werden gezien. Door nog meer getuigen dan er al waren. Mensen die langs het Pad wonen hebben op die dag Kris en Lisanne zien lopen. In de richting van de Top. Er worden tijdstippen genoemd. 14:00. 15:00. Zelfs rond 4 uur 's middags wordt genoemd. Het is allemaal onduidelijk. Zoals alles in dit verhaal. De foto's die later werden gevonden op de camera zouden veel duidelijk moeten maken, maar helaas... Juist die foto's roepen zeeën van vraagtekens op. De zon lijkt erg hoog aan de hemel te staan op de foto's. En - zoals wordt gezegd - de schoenen van Kris en Lisanne, die later werden gevonden, leken bijna niet te zijn gebruikt. Ook lijken Kris ene Lisanne niet erg moe te zijn, na een aantal uur lopen. Met een klim van 600 meter... Zijn ze gebracht. Het is een van de vele vraagtekens.
Er is de mysterieuze rode pick-up truck die mensen hebben zien rijden, het Pad af, aan het einde van de middag. Een auto die daarna nooit meer is gezien, en waarvan niemand weet van wie hij is. En er is de tijd van de eerste noodoproep; 16:39. Kunnen Kris en Lisanne in de tussentijd het Pad hebben beklommen, minstens 30 foto's hebben gemaakt, en ook nog - misschien - het gebied achter de Top hebben verkend? Ze maakten nog mee dat het weer veranderde, en de felle zon verdreven werd door het zachtgrijs van de wolken. Daar bovenop komt dan nog de tijd die soms wordt genoemd van 9:39. Niemand lijkt dus zeker te weten dat 16:39 ook echt... 16:39 was.
Met de vondst van de rugzak, twee maanden later, werd het mysterie pas echt compleet. De camera met daarop de vele foto's. De dagfoto's, genomen op die noodlottige eerste dag van april, en de morbide nachtfoto's, genomen in de nacht van 7 op 8 april. Niemand weet hoeveel foto's er precies zijn. Er zouden in totaal 90 nachtfoto's zijn. Of 80. Of 77. Of 83...? Er zijn tenminste 30 dag-foto's, waarvan er minstens 17 hun weg hebben gevonden naar de elektronische wereld. Maar van die 17 is niet zeker of ze allemaal genomen zijn met de camera.
Zeven foto's hebben een nummer. Een nummer dat niet klopt. Want iemand heeft de foto's bewerkt. Met Photoshop, en misschien ook met Picasa of andere middelen. Bewerkt. De foto's zijn vreemd. En vaak ronduit angstaanjagend. Op een van de foto's - een van de weinigen waarvan het nummer bekend is - staat Lisanne, in de hoek van de foto. Achter haar het mooie landschap. Ze is op een vreemde manier geplakt op die mooie achtergrond, en tussen haar rechterarm en haar middel lijkt het te zijn ingekleurd. De persoon die de foto's bewerkte wilde iets verbergen op die foto. Waarschijnlijk een van de mensen die betrokken zijn bij de ontvoering. Lisanne is uit een andere foto geknipt.
En het klopt; één foto ontbreekt in het gezelschap. Dit is - zo denken veel mensen - foto 509. Deze foto is verwijderd met behulp van een computer, en had niet met de camera zelf kunnen worden gewist. Foto 509 ontbreekt inderdaad, maar wat de Photoshopper heeft gedaan is ook de volgorde van alle foto's veranderen. Dit om te doen lijken alsof Kris en Lisanne zijn doorgelopen na de Top, en daarna werden opgeslokt door het duistere woud. In werkelijkheid zijn alle foto's genomen voor en op de Top.
De Photoshopper heeft dus niet alleen - tenminste een aantal - foto's bewerkt; deze mysterieuze persoon plaatste ook nog alle foto's in een nieuwe volgorde, en kwam daarbij één foto te kort. En dit was dan 509, 'toevallig' de laatste foto, voordat de nachtfoto's beginnen vanaf nummer 510. Niemand weet dus welke foto verdwenen is, maar er zijn twee dingen zeker. Ten eerste bevatte de verdwenen foto iets of iemand waarvan de Photoshooper niet wilde dat iemand die zou zien. En ten tweede stond Lisanne dus ook op die foto; zij werd immers uitgeknipt en op foto 499 geplakt...
De verdwenen foto bevatte dus zowel Lisanne als ten minste één van de daders, terwijl foto 499 oorspronkelijk ook een van de daders bevatte. De andere foto's zijn hoogstwaarschijnlijk - of eigenlijk zeker - uit de originele foto's geknipt. Dit deed de Photohopper om te doen lijken alsof Kris en Lisanne alleen op de Top waren. Op een aantal foto's waren de daders te zien, en een aantal andere foto's waren waarschijnlijk geen selfies... Dit alles is ook de reden waarom de hond van de mensen van Il Pianista op geen enkele foto te zien is. Terwijl de hond bij Kris en Lisanne was, en pas aan het einde van de middag terugkeerde naar het restaurant.
Niemand weet dus wat er op de originele foto's nog meer te zien was. Maar er zijn dus mensen die niet wilden dat iemand - wie dan ook - dat ooit zou weten. Naast dat dus zowel de foto's zelf, als de nummers, als ook de volgorde niet kloppen, is er nog iets. De tijden. De tijden van de foto's, waardoor veel mensen zijn gaan denken dat Kris en Lisanne rond 11 uur 's ochtends aan hun hike begonnen waren. Ook deze bizarre tijden - zo zouden veel foto's tegeijkertijd gemaakt moeten zijn, en andere weer slechts zes sekonden na de vorige - zijn het werk van de Photoshopper. Die tijden zijn waarschijnlijk de tijden waarop de Photoshopper de foto's opsloeg, op de computer, of op de geheugenkaart. Wat dus nog een belangrijke vraag oproept. Want hoe kwam de Photoshopper aan het snoertje met USB? Het lijkt er dus op dat tenminste één persoon bij de politie betrokken is geweest bij de verdwijning van Kris en Lisanne.
De foto's van Kris alleen, in het bos, horen bij elkaar en zijn na elkaar genomen. Het beekje met de rotsen in het water is vóór de Top, en niet erna. Dit is ook bevestigd door een inwoner van Alto Romero. De mystereuze goot waar de wandelaar doorheen wandelt is ook voor de Top. Ook al zou er na de Top ook een soortgelijke goot kunnen zijn. Kris en Lisanne zijn waarschijnlik gebracht. Maar dit was alleen over een klein deel van het Pad. Over het laagland hebben zij nog grotendeels gelopen, en naarmate de Top dichterbij komt wordt het Pad ontoegankelijk voor auto's. Het opgestoken haar van de vrouwen dat later los was. De zon die op het laatst niet meer scheen. Die foto's vertellen eigenlijk heel veel. De laatte foto's die werden genomen - voordat het alleaal misging - waren drie foto's met telkens een van de vrouwen alleen: Kris met haar armen achter haar rug, Lisanne onder een bewolkte hemel met thumbs-up, en Kris onder de wolken, ook met thumbs-up...