Kris en Lisanne waren op het Pad van de Pianist - Deel 6: Een reis door een verschrikkelijke nacht

Wanneer Kris Kremers en Lisanne Froon de top van de wereld hebben bereikt is er geen weg meer terug. De mirador, waarvandaan je kunt uitkijken over een gigantisch gebied. De lichtgroen en donkergroen gekleurde bergen, onder de strakblauwe lucht. Meestal bevindt de mirador zich in de wolken. Het mysterie is totaal. Compleet. Meestal komen de bezoekers levend terug, om te vertellen over zoveel schoonheid. Maar de eerste dag van april, in 2014, was een dag van onheil. kris en Lisanne hadden nog aan het noodlot kunnen ontkomen. Toen zij nog ver weg waren van de top van de wereld. Ze hadden nog weg kunnen rennen, nadat zij hadden beseft dat ze daar weg moesten. Wegrennen. Er was nu geen ontkomen meer mogelijk.

De mannen die bij Kris en Lisanne waren zouden later verdwijnen van de foto's. Hun bestaan zou worden uitgewist. Maar zij waren daar. Voelbaar. Een dreiging die groter werd naarmate de wolken de mirador bedekten, en Kris en Lisanne nog één laatste keer op de foto gingen. Thumbs-up. Maar alles was niet o.k. Wat er precies gebeurde en wanneer, op welk moment, blijft onduidelijk. Kwamen er ineens nog meer mannen tevoorschijn vanuit het groen? Beseften Kris en Lisanne toen zij werden omringd door die mannen pas dat het allemaal geen grap was? Pakten zij Kris en Lisanne beet, en dwongen zij hen om mee te gaan? Ze versperden de weg terug naar Boquete. Wegrennen kon alleen nog maar in de richting van het Pad van de Slang. Jungle hell. Waar de modder in het regenseizoen de mensen langzaam doet wegzakken. Naar een zekere dood.
Misschien werden Kris en Lisanne overgehaald om via dat Pad van de Slang terug te keren naar Boquete. Het zou een kortere weg zijn. Met nog veel meer moois onderweg. De mannen lachten. Sommigen hadden machetes. Kris en Lisanne liepen in de richting van het duistere woud, begonnen bang te worden, liepen en liepen. Langzaam. Steeds sneller. De mannen kwamen achter hen aan. De mannen lachten. Kris en Lisanne liepen harder en harder. Sneller. Ze keken achterom en hoorden de mannen, niet heel ver weg, achter zich aan. Misschien hebben zij toen geprobeerd te bellen. 16:39. En later probeerde Lisanne te bellen. 16:51. Het groen wordt steeds dreigender, het Pad van de Slang smaller en smaller. Kris en Lisanne begonnen te rennen...

Het Pad van de Slang leidt niet naar Boquete. Zij waren verder weg dan ooit. De jungle die begint bij de top omarmde de vrouwen maar liet hen niet meer gaan. Misschien waren Kris en Lisanne al opgesloten, toen zij voor het eerst probeerden te bellen. 112. Dan was de plek waar de mannen hen naartoe brachten niet heel ver weg. En dat zou kunnen. Als Marcia Smith del Rio in de dagen erna haar dromen krijgt ziet ze een koffieplantage. En als Marcia gaat zoeken in de omgeving van het Pad van de Pianist bij de koffieplantages hoopt ze daar te voelen dat de vrouwen daar naartoe waren gebracht. Niemand zal het ooit weten. Kris en Lisanne verdwenen, en behalve de botten en de rugzak waren er nauwelijks nog sporen of overblijfselen van de twee vrouwen. De telefoongegevens zouden later laten zien dat er een aantal keer is geprobeerd te bellen tussen 4 en 5 uur 's middags. Waren Kris en Lisanne eigenlijk heel dichtbij?

De telefoongegevens. De angstaanjagende nachtfoto's. En natuurlijk wat Marcia zag in haar dromen. Meer is er niet. Wat gebeurde er met Kris en Lisanne nadat zij waren meegenomen, meegesleurd, en opgesloten? Een reis door een verschrikkelijke nacht. De nachtmerrie leeft in de duisternis. Het huisje, van hout, net als alle andere huisjes. Het was een soort schuurtje, bedoeld voor opslag. Binnen staan een of twee bedden. De deur wordt afgesloten. Daglicht gluurt door kieren naar binnen. De deur heeft een hangslot. De rugzak hebben de vrouwen bij zich. Ze zijn bang, maar geloven dat het allemaal nog goed komt. De nachtmerrie begint...

Kris en Lisanne zitten op de grond, met hun ruggen tegen het metaal van het bed aan, als ze ineens schrikken. Hun harten beginnen harder te kloppen. angst vult hun lichamen. Het gerammel van het slot. Een sleutel. De deur die opengaat. Mannen komen binnen. Kris en Lisanne moeten mee naar buiten. Daar staan nog meer mannen. Onbekende mannen. Niet die er al waren. Verderop staat een huis, niet erg groot maar groter dan het huisje. Er was nog daglicht, de zon verschool zich nu achter de bomen. Kris en Lisanne worden meegesleurd, ruw meegenomen naar het huis. Kris en Lisanne schreeuwen, maar kunnen niet ontsnappen. De mannen die de vrouwen niet in bedwang houden lopen rustig mee naar binnen.

Een avond en een nacht gaan voorbij. Een aantal mannen is in de vroege ochtend al vertrokken. Kris en Lisanne worden ruw meegenomen naar buiten, naar het zonlicht. Ze worden opgesloten in het huisje. Het huisje war de rugzak ligt. Ze hebben al hun kleren weer aan. Behalve de bh's. Die liggen nog in het grote huis. De deur gaat weer op slot. In het bijna-donker proberen Kris en Lisanne weer te bellen. Maar er is geen bereik. Er is nooit bereik, in het gebied waar de nachtmerries leven. In de duisternis.

Dagen en nachten treden voorbij. Kris en Lisanne worden opgesloten, weer opgehaald. Naar het grote huis gebracht. De mannen blijven komen. Sommigen dezelfde, anderen - de meesten - onbekend. De zon komt elke dag op, en verdwijnt weer iedere dag, achter het donkergroen van de golvende heuvels. Kris en Lisanne proberen te bellen, maar het lukt nooit. Het kan alleen op de momenten dat ze weer worden opgesloten in het huisje, en de deur weer op slot gaat. Dan haalt Kris snel haar telefoon uit de rugzak. Lisanne niet. Niet meer. Ze heeft het al opgegeven en kan niets meer. Ze is op. Ze huilt. Als het metaal van de sleutel in het slot weer klinkt stopt Kris snel de telefoon in de rugzak. Er komen weer mannen binnen. Maar dit keer blijven zij bij Kris en Lisanne in het huisje. Het geschreeuw van de vrouwen galmt door de donkergroene dalen van het woud.

Er staat iemand in de deuropening. Een schim. Daglicht - fel daglicht - vult de binnenkant van het huisje. Meerdere dagen en nachten trokken voorbij, nachten van pijn en angst. De figuur die in de deuropening staat treedt rustig naar binnen. Het is de man die hun iedere dag het eten brengt. Is hij de eigenaar van de boerderij? Hij draagt een brede hoed. Zandkleur. Of een donkere zandkleur. Hij weet wat ze van plan zijn met Kris en Lisanne. De vrouwen zullen worden vermoord. Een lustmoord. Ze hebben dit al vaker gedaan. De eerdere slachtoffers werden gemarteld, verkracht, vermoord. Hun lichamen werden opgelost. Hun botten verspreid over het plantenrijk van het bos. Verdwenen en nooit meer teruggevonden. Kris en Lisanne moeten ontsnappen. Snel wegrennen, voordat de anderen terugkomen. Kris neemt de rugzak. Ze rennen weg. Dwars door het woud. De man kijkt hen na. Hij doet rustig de deur dicht. Maar niet op slot.

Op 6 of op 7 april worden Kris en Lisanne vrijgelaten. Of zij slaagden erin te ontsnappen. Ze rennen en rennen en rennen. Hun benen bloeden door de scherpe takken. Ze rennen door het woud, terwijl er niet heel ver daarvandaan gezocht wordt naar de twee vrouwen. Het woud is eindeloos, en ze weten niet waar de redding is. Of er een redding is. Hoe de daders Kris en Lisanne terugvonden is onduidelijk. Maar ze werden gevonden. Kris en Lisanne waren gevallen, in een soort ravijn. Het is nacht, pikkedonker, als de mannen opduiken. Lisanne wordt vermoord, haar lichaam meegesleurd. Ze wordt begraven in het bos. Kris wordt verkracht. De daders nemen foto's, met de camera die de vrouwen hadden meegenomen. Duistere, angstaanjagende foto's. Kris is te zien op een van de foto's, en op een andere misschien een deel van de wang van Lisanne...

90 nachtfoto's. Maar het zijn er meer. Nadat Kris en Lisanne verdwijnen wordt - twee maanden later - de rugzak gevonden. Naast de vreemde - en eigenlijk ook onheilspellende - dagfoto's zijn er drie nachtfoto's die hun weg vinden naar de elektronische wereld. Drie doodenge foto's. Rotsen, planten in het donker. Een tak met rode plastic zakjes. Iets dat lijkt op een condoomverpakking. De duisternis is totaal. En er waren - of zijn - 90 pikzwarte foto's waar niets op te zien was. Als het er tenminste geen 80, 83 of 77 waren. Foto's die zouden zijn genomen omdat Kris en Lisanne de flash van de camera wilden gebruiken. Behalve dat de foto's dan natuurlijk niet pikzwart zouden zijn. Als de twee vrouwen de flash als zaklamp wilden gebruiken, hadden die foto's wél iets laten zien.
Nu, jaren later, zijn er nog veel meer nachtfoto's opgedoken. Vreemde, bijna psychedelische beelden, regendruppels, fel licht in de duisternis. De rand van een afgrond. Planten die meebewegen met de wind. Naast de foto van het roodblonde haar van Kris bestaat er - ergens - nog een foto van Kris. Haar achterhoofd, met een deel van haar rug, gehuld in de rode en witte strepen. Ook is er een foto van wat lijkt op een oever... Er zijn dus nog veel meer foto's dan die (ongeveer) 90 die nu zijn opgedoken. En er waren ook nog de pikzwarte foto's. Waren dat andere? Of zijn het de nu bekende foto's, die door iemand zwart werden gemaakt?

Een van de foto's laat stukken wit papier zien, liggend op een soort helling. In beeld verschijnt ook wat lijkt op de strap van een rugzak... Een spiegelachtig object is ook te zien. Een mysterieuze compositie in het donker. Pikkedonker. Het kost iedereen tijd om te wennen aan de zwartgalligheid van deze foto's. De nachtfoto's. Het monument van een nachtmerrie. Het betraande oog van Kris dat te zien is - rechts onderin het beeld - bevat leven. Ze leefde nog toen deze foto werd gemaakt. De foto met wat lijkt op de wang van Lisanne laat hoogstwaarschijnlijk de vinger van de moordenaar zien. Net als op een aantal andere foto's. Een felverlichte vingertop in het donker; het lijken felle lampen.

Het witte papier, de spiegel, maar ook de tak bekleed met knalrode zakjes zouden pogingen kunnen zijn van Kris en Lisanne om de redders te laten weten dat zij daar waren. Bijna ontsnapten zij aan de dood. Bijna hadden ze het gered. Bijna hadden zij kunnen vertellen wat er was gebeurd op die eerste dag van april, en alle dagen erna. Maar nu zijn er alleen de vraagtekens, met heel weinig antwoorden. Kris en Lisanne werden vermoord. En hun verhaal namen zij mee.