Het is al bijna avond als Irma Mirando, een Indiaanse vrouw uit Alto Romero, iets ziet liggen tussen twee scherpe rotsen die uitsteken boven het water. Het is het water van de beruchte rivier die de mensen hier de Slang noemen. Water dat hier niet woest is, kolkend en levensgevaarlijk, maar kalm. En vriendelijk. Irma is naar de rivier gekomen om kleren te wassen, maar ook om de verkoeling van het water zelf op te zoeken. Zacht water... maar er is iets mis. Ze kijkt naar haar man, die even verderop door het water waadt. Hij kijkt terug. En als Irma weer kijkt naar het vreemde voorwerp tussen de rotsen, kijkt hij ook. Ogen vol schrik. Het zijn angstaanjagende tijden sinds Kris Kremers en Lisanne Froon verdwenen. Angstaanjagend, omdat de mensen van Alto Romero weten wat er is gebeurd met de holandesas. Maar niemand - of bijna niemand - durft erover te praten. Het geschreeuw...
Het water is koel en lijkt tot leven te komen. Rimpels. Kleine golven. Schuimend water. Irma loopt naar de rotsen. De rotsen lijken uit zichzelf steeds dichterbij te komen. Rotsen, grijs en scherp. Maar vriendelijk. Net als het water. Als Irma voor de rotsen staat, in het water, en kijkt naar het vreemde voorwerp, ziet ze dat het vreemde voorwerp een... rugzak is. Irma schrikt. Ze kijkt opnieuw naar haar man, die steeds sneller door he water dichterbij komt. De broekspijpen opgestroopt. De rugzak ligt op een struik, die de twee scherpe rotsen van elkaar scheidt. Neergelegd. Alsof de rugzak héél voorzichtig is... neergelegd.
'Wat is dat?' vraagt haar man. 'Een rugzak. Iemand heef het hier neergelegd.'
De man en de vrouw kijken elkaar aan. En denken hetzelfde. De rugzak is van... de holandesas? Irma is kalm. Zoals altijd.
Het is 14 juni 2014, als een jonge Indiaanse vrouw het politiebureau in Boquete binnenloopt. En vertelt over een mysterieuze rugzak, die een vrouw uit haar dorp de vorige avond heeft gevonden. Een veeboer die beschikt over een satelliettelefoon probeerde tevergeefs de grenspolitie te bellen. Maar er was geen bereik; het weer was omgeslagen en werd stormachtig. Miljoenen liters water vielen als regen neer in het donkergroene woud. Ze vertelt dat ze was gestuurd, nadat de mensen van haar dorp een vergadering hadden gehouden over de rugzak.
'We denken dat de rugzak van de Nederlandse vrouwen is.' voegt de vrouw eraan toe.
De politieagent kijkt haar aan met grote donkere ogen vanuit een besnord gezicht, en weet genoeg.
Het lawaai van een helikopter is niet veel later te horen, boven het dorp waar de boodschapper vandaan komt. Het is een dorp in het gebied dat Alto Romero wordt genoemd. Een gebied waar vooral Indianen wonen, mensen van de Ngobe-stam. De helikopter zit vol opgewonden mensen. Mensen die bezig zijn met het onderzoek naar de verdwijning van de holandesas. Een onderzoek dat nog niet veel had opgeleverd. Ontelbaar veel mensen trokken de jungle in. Van vrijwilligers uit Boquete tot zwaarbewapende militairen. Die zochten en zochten en zochten. Maar niets vonden. Die zochten, totdat...
Als de helikopter is geland stappen de inzittenden snel uit. Lopen. Rennen. Er wordt gepraat en geschreeuwd. Het duurt niet lang voordat de helikopter opstijgt, en snel wegvliegt. De rugzak hebben de inzittenden meegenomen. Het is een belangrijk moment. Een moment die het verhaal zal veranderen. Het verhaal van Kris en Lisanne. Van twee Nederlandse vrouwen die spoorloos waren verdwenen. Twee vrouwen waar iets mee gebeurd moet zijn. Ergens in het immense groene woud. Ergens. Ergens ligt het antwoord.
De rugzak is donkergroenig. Hard van buiten. Een Schots motief. Zacht van binnen. Het felle lichtblauw van de binnenkant is te zien op de Panamese televisie, als ook de meest mysterieuze inhoud van een rugzak ooit. Het paspoort van Lisanne. Twee verkleurde zonnebrillen. Twee telefoons. Een smartphone van Samsung, en een iPhone. Twee bh's. Een camera. Een flesje water. Voor een deel gevuld met water. Een verzekeringspasje van Kris. 83 dollar. De rugzak wordt onderzocht. 33 vingerafdrukken van onbekende personen. De camera en de telefoons doen het nog steeds. Het is op die camera dat niet heel veel later de angstaanjagende foto's worden gevonden. En de telefoons vertellen een mysterieus verhaal. Over twee vrouwen die wanhopig hebben geprobeerd te bellen. Naar 112 en 911...
Twee maanden waren voorbij getreden, sinds de zoektocht op gang kwam. De zoektocht. Zo mysterieus als alles is aan het verhaal van Kris en Lisanne, zo mysterieus is dus ook de zoektocht. De zoektocht naar twee vrouwen die verdwenen in de wildernis. Zonder enig spoor. Naast talloze mensen uit Boquete, de politie, een privédetective die door een aantal Nederlandse expats werd ingehuurd, en nog veel meer anderen, waren ook zwaarbewapende militairen aan het zoeken. Vreemd. Vanwege iets anders dat nog veel vreemder was; de mogelijkheid van een misdrijf werd verzwegen. En als het al ter sprake kwam... uitgesloten. Vreemd, omdat een misdrijf natuurlijk niet ondenkbaar is. En zelfs het meest waarschijnlijke. De vrouwen waren verdwaald. Maar waarom dan de mannen met machinegeweren? Als de persoon die het onderzoek zou leiden werd Betzaida Pitti aangesteld. Zij is niet alleen officier van justitie, zij is ook de hoofdaanklager...
In het groen wemelde het van de mensen. Een groot deel van deze mensen waren van Sinaproc. En de mensen van Sinaproc leken te weten van heel veel waar bijna niemand iets van af wist. Zij leken precies te weten wat zij aan het doen waren. Waar ze naar zochten. Naar wie ze zochten. Ze lieten weinig los, en deden 'hun ding'. Geheimzinnigheid was overal en bij iedereen. Als een onzichtbare vijand. Ongrijpbaar. Onaanraakbaar. Als de mist van het nevelwoud. Je kut het zien. Maar nooit vastgrijpen. De vraagtekens kwamen. En namen bezit van het woud.
Hoe vreemd en mysterieus de zoektocht was, zou - tenminste, voor iedereen die het wil zien - blijken uit de kaarten waarop te zien was waar de mensen van Sinaproc hadden gezocht. Er werd namelijk alleen maar in een deel van het gebied gezocht! Of eigenlijk twee delen. Er was het onmetelijke gebied links van het Pad van de Pianist. En er was een zoeksliert naar het noordoosten, dat liep langs het gebied dat Alto Romero wordt genoemd. Het 'noordoosten' ten opzichte van het Pad... Verder werd er een heel klein beetje gezocht in het gebied rechts van het Pad. Verwaarloosbaar. Het duistere gebied dat ligt achter de Top bleef onbekend. Het duistere gebied waar twee maanden later dus de rugzak zou worden gevonden. Een vreemde manier van zoeken naar twee vrouwen die verdwaald waren. Tenzij...
Tenzij het allemaal nog veel vreemder en geheimzinniger zou worden. Tenzij dit alles nog maar het begin was. Het begin van een spookachtig verhaal. De zoekers zochten en zochten en zochten. Maar vonden niets. Toen begon de regen te komen. Regen. Donkergrijze wolken. De zon leek voorgoed te verdwijnen. Donker en mysterieus. De bomen als spookachtige schimmen in het woud. De mist werd dikker en dikker. Het woud werd onbegaanbaar. Modder. Benen die steeds dieper wegzakten. Steeds moeizamer sleepten de zoekers zich voort. Doorweekt. De ouders van Kris en Lisanne waren aangekomen in Boquete, en deden een wanhopige oproep op televisie. Hopeloos. Er ws geen hoop.
Na bijna twee weken kwam het bericht dat niemand wilde horen. Sinaproc zou stoppen met zoeken. Er zou op kleine schaal verder worden gezocht. Het was 14 april 2014. Op die dag zou nog wel worden gezocht, en ook de dag erna, op 15 april. Maar daarna leek het zoeken op te houden. Het was misschien voor velen niet zo vreemd. Het regenseizoen was aangebroken, wat het zoeken bijna onmogelijk maakte. En was er niet overal gezocht? Was de wijde omtrek van Boquete niet uitgekamd? Was alles niet gedaan wat er gedaan kon worden? In de nacht van 14 op 15 april krijgt Marcia Smith del Rio, een helderziende vrouw uit de stad David, een droom. Een d room waarin ze kijkt door de ogen van een van de verdwenen meisjes. Het meisje lag tussen een zonovergoten landschap van koffiestruiken. Ze was dood.
Wanhoop. Er was wanhoop. Hett einde van de maand april is zeer nabij als de ouders van Kris en Lisanne een stichting oprichten. Vind Kris en Lisanne. Met het geld van de stichting hopen de ouders op eigen houtje verder te kunnen zoeken, mocht het zoeken door de Panamezen worden gestaakt of afgezwakt... Er verschijnen posters. Overal. In Boquete en daarbuiten. 30.000 dollar beloning, voor iemand - wie dan ook - die kan helpen om Kris en Lisanne terug te vinden. Levend.
Wat er allemaal gebeurt of niet gebeurt in al die dagen en weken na de mysterieuze verdwijning van Kris en Lisanne blijft onduidelijk. Iedereen wil weten wat er gebeurd is en wat er allemaal speelt. De zoekers zijn aan het zoeken, maar niemand weet waar er wordt gezocht en door wie. Nederlanders zijn ook betrokken bij de zoektocht, die nu omgeven is door totale geheimzinnigheid. Mensen van de overheid en de media - zowel in Panama als in Nederland - laten weinig los. Wat weten zij wat wij niet weten? De fascinatie en nieuwsgierigheid neemt immense vormen aan. De verdwijning van Kris en Lisanne gaar leven. Wereldwijd. In de elektronische wereld van het internet storten mensen zich op het verhaal. Vraagtekens. Vraagtekens. Vraagtekens. Maar geen antwoorden.
April wordt mei. En ook de maand mei nadert het einde zonder dat Kris en Lisanne gevonden worden. Zonder dat iemand weet wat er met de twee vrouwen is gebeurd. Er komen honden aan in Panama. 15 honden, samen met 19 vrijwilligers. Uit Nederland. De honden zijn speciaal getraind, en gaan meehelpen met het onderzoek. Maar als een week later de honden en hun begeleiders de jungle weer verlaten is de situatie hetzelfde. Wanhoop. Nieuwsgierigheid. Fascinatie. Het zoeken naar de antwoorden. Kleine beetjes informatie die het publiek bereiken. Het schijnt dat er ook gezocht wordt in het grensgebied met Costa Rica. Costa Rica? Er wordt gepraat. En gepraat. En gepraat.
Tot het moment dat er een nieuw hoofdstuk aanbreekt in het verhaal van Kris en Lisanne. Een nieuw hoofdstuk. Een rugzak. Een rugzak met mysterieuze inhoud, die zou zorgen voor een heropleving. Opnieuw gaan mensen de jungle in. Niet weinig, maar veel. Heel veel mensen. Tientallen. Zowel Panamezen als Nederlanders. Er wordt gezocht in groepen. Veel van de zoekers zijn Indianen die alles weten over het gebied. Het weer laat het toe. De regen is opgehouden. De lucht is lichtgrijs; het blijft droog. Het is koel. Het is erg koel in het gebied waar de rugzak werd gevonden. De mannen dragen jassen en laarzen. Onder de zoekers is ook Feliciano Gonzalez, de gids die op de tweede dag van april samen met Eileen Witek had ontdekt dat Kris en Lisanne verdwenen waren. De zoekers zoeken totdat...
Slechts een paar dagen zijn voorbijgegaan. Niet maanden of weken, alleen een paar dagen. Het is 19 juni 2014, als een van de zoekers - ook hij is van Indiaanse afkomst - een spijkerbroekje vindt. Een hotpants. Dichtgeknoopt en dichtgeritst. Het broekje ligt half in het water van de beruchte rivier die de mensen de Slang noemen. Maar het is, net als bij de rugzak, een plek waar het water langzaam tot rust komt in het donkergroene woud. Een spijkerbroekje. De man legt het broekje opgevouwen op een rots. Is het broekje van de verdwenen vrouwen? Waarschijnlijk niet. Er ligt wel vaker kleding ergens tussen het groen. Hij laat het broekje achter totdat...
Een half uur is voorbijgegaan, en iemand anders - ook een van de zoekenden - vindt het broekje op de rots. Hij laat het broekje zien aan zijn kameraden. Zij nemen het broekje wél mee. Uren lopen daarvandaan vindt een andere zoeker ook iets. Een schoen. Een wandelschoen. Van de twee vrouwen? De schoen wordt meegenomen. De zoekers nemen bezit van het woud, en krijgen hulp van nog veel meer mensen. Hoog in de lucht vliegt een helikopter. Zijn het er meerdere? Het lawaai is tot ver - diep in de jungle - te horen.
Het is de zoekgroep waar Feliciano deel van uitmaakt die op een zeker moment een ontdekking doet die veel angstaanjagender is. Onder een boom vinden zij een schoen. Een wandelschoen. In de schoen bevindt zich een voet. Een halfvergane voet. De voet is bekleed met een sok. Een voet. In een sok, in een schoen. Niemand weet van wie de voet is, of zou kunnen zijn. Niemand weet of het de voet is van een van de verdwenen vrouwen. Of van iemand anders. Het is hoe dan ook een belangrijke vondst. De voet is van iemand die overleden is. Vermoord? Het is vele uren lopen van de plek waar het broekje werd gevonden in het water. En vele uren lopen van de plek waar die andere schoen - zonder voet - gevonden werd.De dag is nog niet voorbij, als een van de andere zoekers - het is opnieuw op enkele uren lopen van de andere vondsten vandaan - een bot vindt. Het bot lag in een deel van het gebied dat veel hoger ligt. Waar de licht ijler is. Waar het koud is in plaats van koel. Het is opnieuw dicht bij de Slang... Opnieuw weet niemand of het bot heeft toebehoord aan een van de verdwenen holandesas. Als dat zo is dan is minstens één van hen niet meer in leven. Misschien zijn ze... allebei niet meer in leven. Misschien is dit het einde van hun verhaal.
Het is niet lang daarna dat niemand minder dan Betzaida Pitti zelf, de hoofdaanklager en leidster van het onderzoek naar de verdwenen Kris en Lisanne, met een geel pakket uit de helikopter stapt. De helikopter waar nog meer mensen uit stappen. De helikopter die net terug is van het obscure gebied waar de rugzak werd gevonden. En een bot. En een schoen. En een voet in een schoen. En een broekje... Het gele pakket? Op televisie krijgen de mensen de antwoorden. Tenminste... als dit alles niet juist alleen maar nog meer vragen oproept. De halfvergane voet in de schoen is te zien, in het groen. Zo ook de andere schoen. En zo ook het bot...
Het zijn veel ogen die zien, en staren naar het scherm. Levensgroot verschijnt het bot in beeld dat in het bos werd gevonden. Jungle hell. Een gebed waar veel mensen niet durven komen. Het bot ziet er vreemd uit. Het is - zo blijkt al snel - een deel van een bekken. Het bekken van een vrouw. Van een van de verdwenen vrouwen? Het bot ziet er onnatuurlijk uit. Het bot is glad. Het bot is gepolijst. En lijkt deels opgelost. Met scherpe randen. Onnatuurlijk scherpe randen. En het bot is bleek. Het bot is gebleekt. En dit is gedaan met loog of met andere middelen. Iemand...
Niemand weet wat dit alles betekent. Zijn de verdwenen holandesas dood? Vermoord? Maar de mogelijkheid va een misdrijf wordt nog altijd uitgesloten. Verzwegen. Wat is er allemaal aan de hand? De vragen stapelen zich op, en de antwoorden zijn alleen maar nieuwe vragen. Er wordt verder gezocht. Er voegen zich nog meer mensen bij de zoektocht in het woud. Opnieuw is het lawaai van een helikopter te horen boven het groen. Er wordt gezocht en gezocht en gezocht...
De botten worden onderzocht. Het is vreemd hoe het gebleekte bot van een lichaam lijkt te komen dat geheel vergaan is. Opgelost. Terwijl de voet die in de wandelschoen werd gevonden alleen voor een deel vergaan is. De onderzoekers ontdekken dat de voet gebroken is. Op meerdere plaatsen. Wat betekent dit? De antwoorden worden niet gegeven. Er wordt gepraat, en er wordt gezocht. En er was op die dag - zo blijkt - nog een bot gevonden in het woud. Een rib. Maar daar is weinig over bekend. Net als over het mysterieuze spijkerbroekje dat gevonden werd in het water.
Antwoorden lijken er toch ineens te komen... een paar dagen later. Als blijkt dat er DNA-onderzoek is gedaan, naar de gevonden botten. De gebroken voet in de schoen is van Lisanne. En het bekkenbot en de rib zijn van Kris. Kris en Lisanne zijn dood. Ook al weet niemand hoe zij zijn overleden en waardoor. Of door wie. De andere schoen en het spijkerbroekje zijn van Kris... Hoe kwam het dat de botten en kleding op zoveel uren lopen afstand van elkaar weden gevonden? En waarom was het gebleekte bot... gebleekt? En deels opgelost?Het bot maakt deel uit van het bekken, dat bestaat uit meerdere aan elkaar vastzittende botten. Zoals het rib ook vastzit aan het wervelkolom. Botten die niet zomaar loskomen van de andere botten in het lichaam, tenzij... de botten van Kris werden opgelost? In een chemische substantie? Drugskartels gebruiken een mysterieus wit poeder genaamd Lime om zich van de dode lichamen van 'lastige' mensen te ontdoen. Of anders loog. Zowel Lime als loog zorgen ervoor dat het lichaam oplost, en zo ook - al is het dan gedeeltelijk - de botten.
Het was duidelijk geworden dat Kris en Lisanne allebei dood waren. Maar wat was er gebeurd? En hoe kwamen hun lichaamsdelen zo ver van het beruchte Pad van de Pianist vandaan in het woud terecht? Antwoorden, of liever gezegd nog meer vragen, werden gegeven door de spaarzame foto's die in de weken en maanden volgend op de maand april - de maand waarin het allemaal misging - als wazige beetjes informatie doorsijpelden naar het nieuwsgierige publiek. Foto's. Een aantal foto's genomen tijdens de hike op het Pad van de Pianist. Maar ook drie macabere foto's die genomen werden in het holst van de nacht. Ook werd bekend dat Kris en Lisanne hadden geprobeerd te bellen. Naar 112. En 911, het Panamese alarmnummer. In die noodlottige dagen na 1 april... En tussen 7 en 10 april was er zelfs 77 keer geprobeerd te bellen. Wat was er gebeurd?
Verdwaald. Dat zou al snel de verklaring zijn voor wat er met de twee vrouwen was gebeurd. Verdwaald, en daarna misschien een ongeluk. De vrouwen zouden opgeslokt zijn door het duistere woud dat zich bevindt achter de Top. Het gebied dat door velen gemeden wordt. Het gebied waar zelfs gidsen verdwalen. Kris en Lisanne zouden zijn doorgelopen, na een aantal foto's op de top van de wereld te hebben genomen. Vol nieuwsgierigheid zouden zij het woud hebben willen verkennen, wat hun noodlottig werd... Over een aantal pikzwarte foto's die ook zouden zijn gevonden op de camera was weinig bekend. Zelfs het aantal was en bleef een mysterie. Geheimzinnigheid. Angst. Fascinatie. De verdwijning van Kris en Lisanne ging leven in de hoofden van de mensen, wereldwijd.
Ondertussen zochten de zoekers verder, in het immense woud. Zouden er nog meer botten worden gevonden? Of kleding? Of iets anders - wat dan ook - dat antwoorden zou geven op de vele vragen? Na juni kwam juli, en na juli kwam augustus... En de maand augustus bracht nieuws. Er waren weer botten gevonden in het woud. Kleine botjes. Botjes waar weinig over werd verteld. Wel dat de botjes... van Kris waren. En niet alleen van Kris. Onder de overblijfselen waren ook de botten van een man - waarschijnlijk van Indiaanse afkomst - en een vrouw. Maar ook van een driejarig kind. Ook waren er botten van dieren, waaronder een varken. Maar de autoriteiten wilden weinig loslaten. Zo ook de media...
En augustus zou nog niet over zijn gegaan in september, toen er weer botten gevonden werden in het angstaanjagende gebied dat ligt achter de Top. Opnieuw op vele uren lopen daarvandaan. Een scheenbeen en een dijbeen. Maar behalve de beenderen was er nog een vondst. Een opgerolde bal huid. Een stuk huid dat - zo zou later blijken - afkomstig was van het onderbeen. Het onderbeen van Lisanne. En de gevonden botten waren ook van Lisanne. De huid was nauwelijks vergaan. En de onderzoekers stelden vast dat dit alleen kon als de huid ergens opgeslagen was geweest. Ergens waar het koel en droog was. Zoals in een koelkast.
Verdwaald. Verdwaald was en bleef de officiële verklaring van Betzaida Pitti. Het was november 2014. Alle overblijfselen waren inmiddels naar Nederland overgebracht. Wat er was gevonden van Lisanne was al in september overgedragen. De telefoons, de camera, de inhoud van de rugzak... Alles was naar Nederland teruggekeerd. Voor onderzoek. Onderzoek waar heel weinig - of eigenlijk niets - over bekend zou worden. Een misdrijf werd nog steeds verzwegen. Of uitgesloten. De zaak zou - zo verklaarde Pitti - 'binnenkort worden afgesloten'.
De ouders van Kris en Lisanne hadden zich nauwelijks nog laten zien in de media. En er was - zo schijnt het - een botsing. De ouders waren het niet met elkaar eens. En de ouders van Kris zouden verder gaan met hun zoektocht, terwijl de ouders van Lisanne... Wat betekende dit alles? Het was alweer een aantal maanden geleden dat in de Nederlandse media alleen over verdwalen werd gepraat. Of anders over een mysterieus ongeluk. Wilde dieren zouden de botten hebben verspreid door het bos. Er werd niet uitgelegd hoe de twee bh's in de rugzak terechtkwamen. Of waarom de vrouwen elke dag op ongeveer dezelfde tijden hadden geprobeerd te bellen. Meestal tussen 10 en 11 uur 's ochtends en tussen 1 en 2 uur 's middags. En er werd met geen woord gepraat over het gebleekte en deels opgeloste bot...
De maanden gingen voorbij, en het werd 2015! Door het woud liepen mensen. Door de modder. Door de regen. Doorweekt. Het donkergroen van het woud overal rondom. Dieren hielden zich schuil. Er was geen mens te bekennen in de jungle. Jungle hell. Het gebied waar de botten waren gevonden. Het broekje. De rugzak. De opgerolde bal huid. Vreemde geluiden. Was het geschreeuw? Was het al bijna avond? Er was geen helikopter. Geen oorverdovend lawaai. Er was alleen het woud. En de zoekers. Zoekers die voor het laatst zouden zoeken. Zoekers die niet meer op zoeken waren naar antwoorden. Zoekers die alleen nog maar hoopten nog meer overblijfselen te vinden van Kris en Lisanne...
Bezaida Pitti was erbij. Ze wilde erbij zijn. Bij deze allerlaatste zoektocht. Ze sleepte zicht voort door het groen, net als de anderen. Panamezen en Nederlanders. Honden. Er waren opnieuw honden uit Nederland overgebracht om te helpen zoeken. Wanhopig probeerde dit gezelschap door te dringen tot het macabere gebied waar de Slang heer en meester is. Het ijskoude water, dat alleen door mensen zonder angst kan worden overgestoken! De kabelbruggen, die bestaan uit slechts drie metalen kabels, twee voor je handen en een voor je voeten. The monkey bridge. Het zijn de kabelbruggen waar Kris en Lisanne nooit maar dan ook nooit - zo werd er gezegd - over zouden lopen. Levensgevaarlijk! Maar wat als je bang bent. En vlucht voor je leven? Wat als het slingerende metaal het verschil is tussen leven en dood...
De zoekers zochten verder en verder en verder. De modder. Overal was modder. Hoe moesten zij ooit bij de rivier komen? De zoekers zakten weg, liepen vast. De regen hield niet op. Het werd erger. Liters water. Miljoenen liters. Het was Betzaida Pitti zelf de later zou verklaren dat deze laatste zoektocht een deceptie was. Een vergissing. Ze raakte geblesseerd. Aan haar enkel. En nog een keer, aan haar knie. De beruchte rivier hadden ze nooit gezien. De zoektocht liep vast tussen het donkergroen van de bomen. De modder. De dreigende donkergrijze lucht. Een deceptie. Kris en Lisanne waren opgeslokt door het woud, en er zou nooit meer iets van de verdwenen vrouwen worden gevonden.
'...De geografische condities, de sociaal-maatschappelijke condities en de technische feiten, zoals uit het forensisch onderzoek naar voren zijn gekomen, maken een misdrijf in de vorm van een overval, zedenmisdrijf, geweldsdelict of ontvoering zeer onwaarschijnlijk...'
De woorden van forensisch patholoog Frank van der Goot, als het voorjaar aanbreekt. Het zijn bizarre woorden. Na alles wat de mensen nu weten over de verdwijning van Kris en Lisanne. Woorden die vol ongeloof worden aangehoord en gelezen. Het mysterie is compleet. De vraagtekens zijn er voor altijd. Zoals de Slang al duizenden jaren kronkelt door het woud, en nog duizenden jaren zal blijven kronkelen. IJskoud water overstemt het... geschreeuw.
Zowel in Nederland als in Panama komen er verklaringen. Officiële verklaringen. In Panama door Betzaida Pitti. Kris en Lisanne waren verongelukt. Niet langer verdwaald. De vrouwen waren gevallen. Tientallen meters de diepte in. Hun lichamen waren meegesleurd door het water van de rivier. Hun bestaan uitgewist, behalve... de rugzak, de botten. Het broekje. Hoe Kis en Lisanne nog hebben kunnen bellen, of liever gezegd geprobeerd te bellen, bleef onduidelijk. De rugzak, kurkdroog, met een kurkdroge camera. En telefoons. Het gebleekte bot van Kris, dat stroomopwaarts werd gevonden in de jungle. De vingerafdrukken van 33 mannen. De zaak zou nog niet woeden afgesloten. Het geschreeuw...
